Zevenheuvelenloop 2022

Na twee jaar waarin door Covid de Zevenheuvelenloop niet door kon gaan mochten we dit jaar wel weer los. De 7HL is toch het hoogtepunt van mijn hardloopjaar. De 7HL heeft nog net een streepje voor ten opzichte van het Molenhoeks Makkie. Sinds 2013 heb ik de 15km over de heuvels rondom Nijmegen elk jaar, dat die georganiseerd werd, gelopen. En dit jaar dan voor de 8e keer. En hopelijk niet de laatste! Het is de combinatie van de massaliteit, de sfeer, het feit dat er veel toplopers meedoen, de bekendheid en het heerlijke en snelle parcours dat dit mijn favoriet maakt. Overigens viel de drukte dit jaar wel mee. Met 14.384 lopers, tegenover 19.828 in 2019 was het een rustige editie te noemen. Geen idee wat de oorzaak van het mindere aantal deelnemers is, misschien nog de naweeën van Covid? Tijdens de Zevenheuvelennacht, waarbij de lopers op zaterdagavond 7 kilometer lopen, waren er ook veel minder deelnemers, zo’n 5.000 ipv 7.000. Misschien is het ook wel het prijskaartje of het feit dat er zo veel hardloopevenementen zijn. Hoe dan ook, voor mij blijft deze op de agenda staan.

Het was ook de eerste keer dat Christel niet liep. Ze had in 2017 wel een keer de Zevenheuvelennacht in plaats van de 7HL gelopen, maar nu dus niet. Gelukkig wilde ze wel mee als supporter. En hopelijk lukt het Christel om in 2023 weer te starten met hardlopen en wie weet zit dan volgend jaar de Nacht er weer in.

In de dagen voor de 7HL kreeg ik een bericht van Sean, een oud-collega uit mijn engelse team bij Aia. Sean kwam speciaal voor de 7HL naar Nijmegen met een vriendin die ik ook al eerder ontmoette. En omdat ze toch in Nijmegen waren en op Eindhoven vlogen liepen ze eerst op zaterdagochtend nog een 5km parkrun in Eindhoven en de Zevenheuvelennacht op zaterdagavond. Je hebt van die mensen … Zaterdagmiddag ben ik naar de stad gefietst om gezellig met Sean en Jill bij een lekker kopje koffie bij te praten. En natuurlijk ging het veel over hardlopen!

Het was in ieder geval een gedenkwaardige 7HL. Vooral vanwege het weer en de weersvoorspellingen. Kou en veel regen was voorspeld. Gelukkig bleek dat laatste last minute toch mee te vallen. Beetje miezer voor de start en vlak na mijn finish. Koud was het wel, maar ben je eenmaal aan het rennen dan valt dat altijd weer mee.

Met een grote groep lopers van LOL kwamen we weer samen in de Montessorischool aan de Heyendaalseweg, lekker dichtbij de start. We zijn daar met zijn vieren naartoe gefietst, naast Christel fietsten Anke en Erik ook mee. Sommige LOL lopers zijn rappe lopers en starten dan ook in de snellere startvakken. Met een aantal mensen hebben we de start van de echte snelheidsduivels, waaronder ook twee lopers van LOL, bekeken om daarna nog een tijdje in de warmte van de school te wachten. Met een grote groep gingen we vervolgens lekker laat naar het roze startvak en konden vlakbij de start inschuiven. Daardoor hebben we niet in de kou hoeven te wachten. Binnen een paar minuten konden we starten. Vrij snel liet ik mijn medelopers van de “roze” groep van LOL achter me (de echt snellen waren dus eerder gestart) en liep in eigen tempo verder. Ik liep vrij gemakkelijk en had op geen enkel moment het gevoel dat het niet meer ging of heel zwaar werd. Elke heuvel rende ik vlotjes op, zelfs de helling bij hotel Erica. Na 1:21:58 finishte ik, na een rap laatste stuk. Volgens Strava was het mijn snelste eindsprint. Maar niet mijn snelste tijd. In 2019 liep ik mijn PR van 1:20:45 maar met de tijd vandaag was ik heel tevreden. Het koude weer, waardoor ik de warming-up maar oversloeg, liet een PR ook niet echt toe. Wat erg fijn was: na de finish was ik al heel snel weer de oude (binnen een minuut of zo).

In de school hebben we Huub (70+) van LOL opgewacht om zijn 25e deelname te vieren! Wat een bikkel! En toen weer naar huis op de fiets … door de stromende regen. De warme douche onmiddellijk bij thuiskomst was een heerlijke beloning voor een fijn stukje hardlopen. Op naar volgende hardloopavonturen! De halve marathon van de Stevensloop speelt vandaag alweer door mijn hoofd …