Madeira: Ponta do Pargo

Vandaag een niet al te lange wandeling met maar weinig hoogtemeters. Licht dus. De rit naar het startpunt was al heel erg mooi. Een ander landschap dan de rest van Madeira en met aanzienlijk minder bebouwing dan de rest van het zuiden. Onderweg met open raam al heerlijke geuren van de Eucalyptus bomen.

Het startpunt was bij een idyllisch gelegen kapelletje. Hoog boven de zee waar nog mistsluiers over de kliffen lagen. Opmerkelijk: koeien en stieren in de veldjes rondom de kapel. Dat bleek al snel een thema van deze wandeling. Op veel plekken kleine groepjes koeien, soms aan een touw, soms achter een hek. Op de rest van Madeira zijn we nauwelijks vee tegengekomen. Een handvol geiten, meer hadden we nog niet gezien.

Na een kort stukje wandelen kwamen we bij een klif van rode rots die hoog (+/- 450m) boven de zee uittorende. We hadden een waanzinnig mooi uitzicht over de kust, tot aan de vuurtoren van Ponta do Pargo, en over de glasheldere zee in diverser tinten blauw ver beneden ons, waar je de stenen in het water nog kon zien. Het werd allemaal nog een keer extra romantisch gemaakt door de flarden mist die er nog hingen.

Over rustige paden en asfaltwegen liepen we naar Ponta do Pargo. Wederom veel mooie tuinen met de meeste fraaie bloemen. In het dorpje wat gegeten bij een restaurant waarna de route ons naar een Levada bracht. Het betrof wederom de Levada Nova. Die volgden we bijna 2 uur. Door ongerepte valleitjes met veel bloeiende brem op de hellingen en wederom door welriekende stukjes Eucalyptusbos. Heerlijk rustig. Geen enkele andere wandelaar tegengekomen, maar wel een jonge stier op het smalle Levadapad die we maar balancerend over het muurtje aan de andere zijde van de levada hebben ingehaald. Na het verlaten van de levada waren we al snel terug bij het beginpunt. Totaal toch nog 16,5 km en bijna 4,5 uur gewandeld.

Vanavond hebben we gegeten in restaurant Tar Mar in Jardim do Mar. Onder andere verse Papegaaivis die we weer zelf konden uitkiezen. Heerlijk. Als toetjes konden we kiezen uit ongeveer 10 soorten zelfgemaakt ijs, van allerlei op Madeira voorkomende vruchten. Een aantrekkelijke manier om fruit buiten hun seizoen te kunnen proeven. Christel had Pitanga (Surinaamse kers), die niets weg had van onze kers, en ‘Heidelbeer’ (de serveerster kon die niet uitspreken en noemde ze daarom ‘little grapes of the mountains’). Ik genoot van passievruchten- en limoenijs. We gaan dit restaurant later deze week nog een keer met een bezoekje vereren.

En dit is de route zoals we die gelopen hebben: