De geur van Alpenroosjes

15 a 16 kilometer, 765 hoogtemeters

De titel van dit blog slaat op de heerlijke geur van de Alpenroosjes die we vandaag meermaals roken, maar vooral bovenop de Rietstöckli, het hoofddoel van onze wandeling van vandaag. Alpenroosjes zijn Azalea’s maar wij vermoeden dat ze ook wel Alpenroosjes genoemd worden vanwege de heerlijk zoete en aangename geur. We liepen vandaag weer een pittige wandeling. Maar ook weer eentje die wonderschoon was. De Rietstöckli is een top(je) van 1845 meter hoogte waarvandaan we hele mooie uitzichten hadden.

De route begon heel gemakkelijk. Dalend door Braunwald naar de flanken van de rotsen die boven Braunwald uit torenen. Na een paar kilometer begon de klim naar de Rietstöckli, zo’n 600 hoogtemeters aan één stuk klimmen. Het eerste stuk naar de Rietalp liepen we over een karrenspoor dat erg steil, wij schatten ruim boven 20%, omhoog ging. Dat in combinatie met veelal losse stenen maakte die behoorlijk uitdagend. We kwamen er weer wat heerlijke wilde aardbeitjes tegen, net als gisteren. Op de Rietalp hadden we een mooi zicht op Braunwald en het in de diepte gelegen Linthal. Helaas net wat te heiig om mooie foto’s te maken. We hadden vanaf hier wel een mooi zicht op het doel van vandaag, de Rietstöckli. Om daar te komen moesten we vanaf de Rietalp knettersteil en soms zigzaggend, soms recht de berg op het weiland omhoog. Gelukkig was het pad netjes gemarkeerd met rood-witte markeringen op rotsblokken. Halverwege die klim deden de peertjes uit ons lunchpakket ons goed! Genoeg energie om boven te komen. Eenmaal boven, aan het begin van de Rietstöckli, namen we de tijd om de lunchen, middenin een mooi bergdecor.

Na de lunch liepen we verder naar de top van de Rietstöckli met zijn opvallende constructies om het verwaaien van sneeuw tegen te gaan en lawines te voorkomen. Het was nog even klimmen totdat we op 1845 meter hoogte uitkwamen waarvandaan we een schitterend uitzicht op het dal en de bergen hadden. We liepen hier midden tussen de Alpenroosjes en genoten van de heerlijke geur. Die was blijkbaar ook erg in trek bij Koninginnepages want daarvan fladderden er minstens drie rond, naast talloze kleinere vlinders. What goes up, must go down! We gingen stevig dalen. Meteen na de top zagen we het zigzag pad naar beneden al liggen. Het pad bleek wel steil maar erg goed te doen. Na een flink stuk dalen zouden we eigenlijk volgens de routebeschrijving scherp rechts moeten, een graspad op. Dat graspad was eigenlijk nauwelijks te zien. Alleen een lichte streep in het groen gaf aan dat hier wellicht ooit een pad was. We zijn het toch maar opgelopen maar kwamen er al snel achter dat wat geweest is niet meer per se is. Het was zo overgroeid dat we op diverse plekken niet konden zien waar we onze voeten neer zetten. Op de erg steile helling was dat nogal link. Kortom: dit was een ex-wandelpad. Doorgaan zou gevaarlijk zijn en veel tijd en moeite kosten. Op de online kaart konden we een alternatieve route vinden door over het gemarkeerde pad waar we net vanaf gegaan waren door te lopen en dan even later naar rechts te gaan om weer op de route uit te komen. Dat hebben we dus maar gedaan. Wel wat verder, maar veel gemakkelijker en dus minder tijd kostend. En hartstikke mooi trouwens. We besloten ook om SNP te waarschuwen de route aan te passen. Dat levert anders misschien ongelukken op.

Het vervolg van de route, na onze zelf-gekozen omleiding, was prachtig. Een mooi pad door weides en door bos leidde ons uiteindelijk naar een leuk restaurantje, Nussbühl, waar we wat gedronken en gesnackt hebben (we aten een heerlijke cake, genaamd Gugelhopf, met slagroom vers van de koeien die naast het restaurant graasden). Vanaf daar was het nog ongeveer 4 à 5 kilometer teruglopen, deels over dezelfde route als dat we heen liepen maar nu uiteraard met het uitzicht de andere kant op. Weer goed moe bij ons hotel aangekomen en daar elk een paar verrukkelijke bolletjes ijs gegeten op het terras. Hulde aan Mövenpick!

Na het heerlijke eten hebben we gezellig zitten kletsen met een ander stel. Ik heb zelfs nog even reclame kunnen maken voor Virtual Life Support! Vanavond regende het al af en toe en dat lijkt het de hele nacht en een deel van morgen te gaan doen. Tijd dus voor een rustdag. Misschien dat we ‘s middags naar Glarus gaan om wat rond te kijken en koffie te drinken.