Col du Grand Ballon

Bij prachtig weer, de hele dag zon en temperaturen rond de 25 graden, hebben we vandaag een pittige fietstocht gemaakt. Over de Col du Grand Ballon. De Grand Ballon is met 1424 meter de hoogste top van de Vogezen. De Col du Grand Ballon ligt hier net 100 meter onder, op 1325 meter. En komende vanaf ongeveer 350 meter betekende dat dus een héle flinke klim. In 15,8 kilometer moest 975 meter overwonnen worden. Dat betekent een gemiddeld stijgingspercentage van 6,2% met uitschieters naar even boven de 10%. De steilste kilometer is 9,2% en de steilste 5 kilometer gaan aan 8,1%. Stevig dus. In de Tour de France zou dit met gemak een 1e categorie of misschien wel buiten categorie klim zijn. De Col du Grand Ballon is verschillende keren in de Tour beklommen, maar ik meen dat de klim dan meestal vanaf een andere kant kwam. Er zijn namelijk liefst 6 manieren om de col te beklimmen. Wij dachten dat onze kant weliswaar lang zou zijn, maar ook vrij gemakkelijk. We hadden echter even niet zitten opletten. De klim die wij fietsten is de op één na steilste! Maar we hebben het gehaald.

Maar nu naar het begin van de fietstocht. Vanaf het Lac de Kruth-Wildenstei, waar we met de auto naartoe reden, kregen we een aangename opwarmer van 18,5 kilometer door het dal van de Thur voor de wielen. Een heel mooi en lieflijk dal waar we grotendeels los van de hoofdweg doorheen fietsten, deels over een mooi kronkelend fietspad door de weilanden. In het dal waren veel parapenters bezig met de start vanaf een vlak weiland, en een stukje verder vanaf een glooiend weiland aan de voet van een berg. Misschien als cursus? In Willer-sur-Thur begon de klim. Het eerste deel van de klim is eigenlijk de klim naar Col d’Amic waarna het verder klimt naar de Col du Grand Ballon. De eerste honderden meters gingen heel gemoedelijk. Halverwege hebben we croissantjes met choco genuttigd om onszelf wat extra energie te gunnen. Bijna bovenaan de Col d’Amic hebben we wat uitgebreider gepauzeerd op een terrasje met een frisdrankje en een Tarte du Quetsch.

Na de Col d’Amic fietsten we omhoog naar de Grand Ballon. De klim was hier regelmatig een stuk steiler. Maar ook de uitzichten werden steeds mooier. Deels kwam dat doordat we minder in het bos reden en deels doordat we nu eenmaal steeds hoger kwamen. Bijna halverwege Col d’Amic en de Col du Grand Ballon hebben we nogmaals pauze gehouden om energie te verzamelen voor het laatste stuk. We waren overigens zeker niet de enige fietsers die vandaag onderweg waren. We zagen ontzettend veel racefietsers, zowel zij die omhoog gingen en zij die naar beneden raceten. Helaas was de klim ook erg druk met motoren. We snappen best dat die ook van de mooie omgeving en het schitterende weer willen genieten, maar het blijft vreselijk al dat lawaai en soms de stank. En daarenboven vinden we het maar luieriken. Gemotoriseerd een beetje door de bergen scheuren en af en toe op een terrasje neerstrijken. Wij kregen regelmatig aanmoedigingen. We zaten nu eenmaal niet op racefietsen en rijden niet elektrisch. Reden genoeg om ons ‘bon courage’ toe te roepen.

Bovenop de Col hebben we ons op de foto laten zetten door Nederlandse racefietsers die zelf ook net boven gearriveerd waren. De uitzichten boven zijn bijzonder fraai. Helemaal in de verte zagen we de besneeuwde toppen van de Zwitserse Alpen. Die zijn toch minimaal 200 kilometer verderop! Natuurlijk hebben we onszelf beloond met wat lekkers op een terrasje, ijskoffie (café glace, om te drinken) en koffie-ijs (café Liegois, om te lepelen) respectievelijk. We moesten toen nog bijna 22 kilometer terug naar de auto. Dat waren wel heerlijke kilometers. Op 90 meter stijgen na was het alleen maar dalen of vlak. En de panorama’s waren continu drie sterren! Dit deel van de route maakt dan ook deel uit van de Route des Crêtes. Dit is een weg die is aangelegd door het Franse leger tijden de Eerste Wereldoorlog om het zuidelijke front in de Elzas met het noordelijke te verbinden. Dat was makkelijk om de voorraden aan te vullen en soldaten af te lossen. De route ontleent zijn naam aan het franse woord voor bergrug en loopt vanaf Saint Marie de Mines naar het zuiden helemaal door tot Mulhouse. Het is één van de mooiste wegen in Frankrijk, maar dat schijnt dat wel alleen maar zo te zijn bij helder mooi weer zoals we vandaag hadden. Lucky us!

Na dik 10 kilometer verlieten we de Route des Crêtes weer om aan de echte afdaling te beginne. Die ging aanvankelijk over een onverhard en stenig pad. Voor onze Santossen prima te doen maar hier zul je dus geen wielrenners of andere fietsers dan MTB-ers, aantreffen. Na een kilometer of wat ging de onverharde weg over in een smalle verharde weg. In razende vaart en met geweldige uitzichten op de omliggende bergen ging het op onze auto aan waar we al snel aankwamen. Toch altijd weer bijzonder hoe snel je beneden bent en hoe lang je omhoog aan het fietsen (kruipen) bent.

Met 58 kilometer op de teller en 1100 hoogtemeters was het een heerlijke maar ook pittige fietsdag. Het lijkt erop dat het mooie weer aanhoudt dus kunnen we nog wat meer genieten van de Hoge Vogezen.