Sentier des Roches en andere Wandelhighlights

Het was tijd om van lokatie te veranderen. De eerste 6 nachten zijn we in Munster verbleven. Vandaag zijn we een uurtje verder de Vogezen in gegaan. We zitten nu in La Bresse. We hebben daar een alleraardigst hotelletje gevonden, Hotel les Chatelmines, met, voor ons net zo belangrijk, een keuken die heel goed aangeschreven staat. La Bresse is een dorp of stadje dat een flinke oppervlakte beslaat. Niet heel erg bijzonder maar wel erg centraal gelegen ten opzichte van te maken fiets- en wandeltochten. En voor vandaag stond wandelen op de planning. Nadat we vanochtend al in het hotel ingecheckt hadden en bij een lokale bakker annex slager een overheerlijk belege stokbrood gekocht hadden (1 helft met paté van konijn), zijn we teruggereden naar de Col de la Schlucht. Vanaf hier hebben we een geweldige rondwandeling gemaakt.

De wandeling begon gelijk met het spectaculairste deel, het Sentier des Roches. Dit is veruit de bekendste wandeling van de Vogezen. Het is een avontuurlijk maar goed onderhouden en beveiligd traject; de wandelpaden in de Vogezen zijn overigens de oudste van Frankrijk. Dit pad bestaat al ruim 100 jaar en loopt langs steile rotswanden op en is op veel plaatsen in de rotswand uitgehakt. Gelukkig is het pad op verschillende plaatsen voorzien van een stalen reling waaraan je je kunt vasthouden, want de afgrond naast het pad is verticaal en diep. Desalniettemin is het pad heel goed te doen en ontzettend leuk en mooi. Het is eigenlijk een speeltuin voor wandelaars die wandelen in de bergen leuk vinden. Het is ook echt een alpiene ervaring en dat op een hoogte van rond de 1100 meter. Overbodig om te vermelden dat we vaak stilstonden om van de omgeving te genieten en om foto’s te maken. De fotoselectie voor vandaag is dan ook relatief groot. We konden bijna niet kiezen en wat we op de site gezet hebben is een min of meer willekeurige greep uit de foto’s die we maakten.

Na het Sentier des Roches bracht de route ons, relaxed en gemakkelijk, naar het mooie Frankenthal. Helaas was de hut daar gesloten op donderdag. We namen even de tijd om wat meegenomen druiven te verorberen alvorens we verder liepen. Er volgde een lange steile klim naar de Hohneck. Dit is de op twee na hoogste top van de Vogezen. Eerst klommen we steil door het bos over rotsblokken. Het was soms meer klauteren dan wandelen. Eenmaal uit het bos kreeg de wandeling werkelijk het karakter van een alpiene wandeling. Schitterende panorama’s en mooie wandelpaden. De oranje kleuren van de lijsterbes, het groen-met-rood van de bosbes en het paars van de heide maakten het een lust voor het oog. Bijna bovenaan stonden veel uitgebloeide gele gentianen (vermoedelijk), nog iets dat past bij een wandeling hoog in de bergen. Uiteindelijk kwamen we bovenop de Hohneck uit, op 1364 meter. Daar was een restaurant waar we even naar het toilet konden en een kopje koffie met een overheerlijke Tarte de Myrtilles (bosbessentaartje) genoten. Welverdiend na al die inspanning.

Na deze heerlijke pauze was het resterende deel van de wandeling naar de Col de la Schlucht gemakkelijk, meest vlak of dalend over gemakkelijke paden. Snel na de Hohneck hadden we nog mooi zicht op het Frankenthal in de diepte (waar we eerder doorheen liepen) en de Martinswand waar klimmers bezig waren. Terug bij de auto waren we moe maar absoluut voldaan. Wat een mooie tocht! De ervaring van de echte bergen, maar dan veel dichter bij! Dit is niet de laatste wandeling in de Vogezen voor ons!

Terug bij het hotel hadden we nog net genoeg tijd om te douchen alvorens we aan tafel gingen. Het restaurant bij het hotel staat bekend om zijn regionale specialiteiten. Weliswaar veel minder verfijnd dan ons vorige hotel, maar bijzonder lekker! We zagen op de kaart veel gerechten die we graag nog willen proeven. Dat wordt genieten de komende dagen. Het is maar goed dat we fietsen en wandelen, anders zouden we tonnetjerond terugkomen.