Pancake Rocks & naar Kaikoura

Helaas verbleven we maar één nacht in de fraaie Rimu Lodge nabij Hokitika. Omdat we vroeg waren opgestaan, het lukte ons voor een keer om al om 8:35 in de auto te zitten, konden we wel nog genieten van een fraaie zonsopkomst boven rivier en bergen, te zien door het grote raam op onze kamer. Vandaag ging de reis weer verder naar Kaikoura aan de oostkust van het Zuidereiland. Een flink stuk rijden en wij maakten het nog langer door de Pancake Rocks te bezoeken in Punakaiki. Om daar te komen namen we vanaf Greymouth de onwaarschijnlijk mooie “Great Coast Road” tot Westport, volgens velen één van de mooiste kustroutes ter wereld.

De weg langs de kust van Hokitika naar Greymouth was al heel aardig met mooie kilometerslange stranden. We gingen even van de grote weg af om het strand ten noorden van Hokitika te bekijken. Maar toen we Greymouth eenmaal voorbij waren vielen onze monden open. Een fantastische weg, op en af en alleen maar bochtig met steeds nieuwe verrassende blikken op de kust. Onmiddellijk voor die kust lagen ontelbare rotsblokken, soms kaal en soms nog begroeid die het nog allemaal veel mooie maakten. Dit alles kreeg zijn hoogtepunt in de Pancake Rocks te Punakaiki. Dit is een bijzonder fenomeen: puntige rotsen van ‘lime stone’ (zandsteen) die de branding trotseren en die gelaagd zijn alsof het stapels pannenkoeken zijn. We hebben alle tijd genomen om de Pancake Rocks te bekijken. Ze zijn heel toegankelijk middels een kort wandelpad. Bij vloed is er ook nog sprake van zogenaamde ‘blowholes’ waar het water naar boven spuit, maar wij hadden eb. Ook dan was het spectaculair genoeg.

De kustroute bleef ook na Punakaiki erg mooi. We hadden ook nog eens het geluk om bij een stopplekje een Nieuw Zeelandse vogel te zien voorbij rennen en voor de afwisseling liet deze zich wel fotograferen. We weten helaas zo even niet welke vogel dit is.

Na Westport draaide de route landinwaarts, we moesten tenslotte nog van de west- naar de oostkust oversteken. Meteen kwamen we in de wonderschone Lower Buller Gorge. Nadat we die verlieten werd het even wat vlakker maar na het leuke dorp Reefton reden we weer echt de bergen in. Via de Lewis Pass, die overigens niet stond aangegeven maar die er wel moest zijn omdat we voor de pas omhoog reden en daarna naar beneden (duh!), geraakten we weer aan de oostkant van het Zuidereiland. De hoogste bergtoppen die we zagen waren van een vers laagje sneeuw voorzien. Het is aan de oostkant en in het centrale deel van het Zuidereiland de afgelopen dagen een stuk kouder en wat natter geweest dan in het westen, wat op zich wel uitzonderlijk is. Na de Lewis Pass veranderde de vegetatie snel. Van groen werd het geel en goudgeel met nog wat plekjes groen!

Het laatste stuk van de route naar Kaikoura voerde ons over een hele mooie weg die nergens een lang recht stuk had en die voor ons gevoel misschien wel het meeste aantal bochten ter wereld per kilometer op een tweebaansweg had. Voelde een beetje als een achtbaan. Maar wat een gave omgeving!

Even na zessen kwamen we bij de Lemon Tree Lodge in Kaikoura aan. Erg comfortabel gelegen op loopafstand van het centrum en de meeste restaurants. We hebben een kamer of beter gezegd appartement met zicht op de oceaan. Weer heel fraai!

Morgen gaan we een poging doen om walvissen te spotten!