Alsnog naar Hokitika

Zoals we gisteren al schreven konden we vandaag alsnog naar Hokitika afreizen om vanaf daar morgen naar Kaikoura te rijden. De SH6 noordwaarts was weer open, d.w.z. 10 minuten per uur, maar dat was genoeg voor ons om door te komen zonder al te veel vertraging.

Vanochtend was het wederom gezellig bij het ontbijt. We kregen van Jacky nog wat tips wat we zouden kunnen doen in Hokitika en hoe we dan het beste (via de Pancake Rocks) naar Kaikoura kunnen rijden. Ze nam ons ook nog even mee om achter het huis de palingen in een stroompje te voeren. Dikke vette Nieuw Zeelandse palingen die wel 2 meter lang en 25 kg zwaar kunnen worden. Dit waren er 8-10 van bijna een meter lang. Jacky wierp ze wat stukjes bacon toe waar de palingen echt om ‘vochten’.

De rit naar Hokitika verliep voorspoedig. We moesten wel een kwartiertje of zo wachten voordat we door konden bij de aardverschuiving maar daarmee hadden we gelijk ook alle vertraging van vandaag gehad. Heel indrukwekkend wat men daar in korte tijd klaar heeft gespeeld. Er moest over een stuk van honderden meters (men zegt 400 meter) een aantal meters dik troep van de weg geschoven worden. Dat was toch al aardig gelukt. Maar nog lang niet klaar, vandaar dat de weg maar 10 minuten per uur open is op dit moment. Uiteraard was de route weer erg fraai. Mooi tussen bergen en kust.

We waren rond 13:30 in Hokitika. We wisten dat daar een houthakkerswedstrijd gaande was. Dat hadden we namelijk gehoord van Ross, de broer of zwager van Jacky van Mahitahi Lodge die zelf ook deel zou nemen. Ross is een hele aardige kerel dus het leek ons wel leuk om even te gaan kijken en dan konden we gelijk afscheid van hem nemen. En het was nog leuk ook om te zien. Blijkt overigens dat dit een mondiale sport is, ze noemen het Timber Sports. Bij het afgelopen WK, in de UK, deden bijvoorbeeld 25 landen mee! De sport bestaat uit meerdere disciplines, van houthakken tot zagen en dat in verschillende varianten. Er deden zowel mannen als vrouwen aan mee en van jong tot oud, vaak tegelijkertijd. Naarmate een deelnemer sterker was startte die met meer seconden achterstand, zodat het dan toch nog spannend was wie het eerste klaar zou zijn. Het is echt een krachtsport al heb je er zeker ook een goede techniek en conditie voor nodig. Ross vond het overigens erg leuk dat we even kwamen kijken en ook van hem namen we hartelijk afscheid.

Na dit aardige intermezzo en lunch zijn we naar de Tree Top Walk gereden. Hier was een stalen stellage aangebracht, zo’n 20 meter boven de grond, tussen de hoge bomen. Je liep rond en kon op verschillende plekken even stilstaan om e.e.a. te lezen over de bijzondere bomen, de vogels in het bos en andere interessante zaken. Op één van de uitlegborden lazen we informatie over Whitebait. Dat bracht ons erop dat we eergisteren waren vergeten te vermelden dat we ‘whitebait patties’ op hadden. Whitebait zijn kleine jonge visjes die beperkt gevangen mogen worden. Die worden dan met wat beslag gebakken tot een soort van koekjes. En die zijn werkelijk overheerlijk!

En toen was het tijd om ons bij de Rimu Lodge te melden. Helaas verblijven we hier nu maar één nacht (oorspronkelijk twee) vanwege die aardverschuiving en dat is erg jammer. Wederom een hele mooie lodge met misschien wel het mooiste uitzicht dat we ooit hadden vanaf onze kamer. We hebben snel even onze spullen uitgeladen en zijn toen naar de Hokitika Gorge gereden en ook dat was weer de moeite waard. Een mooie Gorge met melkachtig-blauw water en (weer) een fraaie hangbrug. We maakten daar een korte wandeling waarna we weer terugreden.

Vanavond hebben we gegeten in een pub die zich op 700 meter van de Rimu Lodge bevindt. Ideaal dus om te lopen. Het eten was erg lekker en er was ook nog eens live muziek. Allemaal korte optredens van wie er dan ook maar het podium op wilde. Een enkele keer pakte dat zeer slecht uit (vervelende country muziek met een zanger die de naam zanger niet waard was) maar een aantal keren ook heel erg goed, waaronder een soort van singer-songwriter met een fantastische stem en een blues band bestaande uit een stel oude rockers en één hele jonge gast (jaar of 15 denken we).

Nadat we ons los konden rukken van de muziek hebben we op de terugweg de lokale glimworm ‘dell’ bezocht. Een soort van doorgang door een rotsige of aarden wal waarna je in een donker iets terecht kwam. Dat bleek geen grot maar een volledig door bomen afgeschermde ‘gat’. Op de rotsen/aarden wal waren ontelbare glimwormen te zien. Heel erg mooi. Jammer dat die niet te fotograferen zijn met de camera van een smartphone.

Christel maakte ook nog gebruik van de heldere avond zonder maan en een omgeving met heel weinig licht door nog een tijdje buiten naar de sterren te kijken.