Lake Coleridge

Na het vele zitten (vliegtuig en auto) van gisteren werd het tijd voor een actievere dag en gelukkig waren de weersvoorspellingen verbeterd en de regen pas voor de middag voorspeld. Ook zou er niet veel regen komen. Maar er was wel heel erg veel wind dus het oorspronkelijke plan om de Peak Hill Trail te lopen hebben we maar ingewisseld voor de Lake Coleridge Trail.

We startten direct vanaf onze lodge. Al heel snel kwamen we in het arboretum. Voor ons gewoon een heel mooi bos met een heerlijk kronkelpaadje, soms even gemeen steil stijgend. Toen we even op een open stuk kwamen blies de wind ons bijna van de sokken en waren we alleen daarom al blij dat we de Peak Hill Trail niet deden. Na het bos liep de route over een gravelweg verder naar het meer. Een heel mooi stuk route met fraaie uitzichten en de enige auto die we tegenkwamen was een auto van andere gasten van de lodge. Toen Lake Coleridge in zicht kwam viel meteen de bijzondere groen-blauwe kleur op. Het meer was ook veel groter dan wij verwachtten. Onder bij het meer was er een fijne steen bij een klein strandje om op te zitten en onze gisteren gekochte kersen (lekker!) te verorberen. Door de harde wind was het water onstuimig, een branding zoals bij zee was het gevolg.

We liepen grotendeels via dezelfde weg terug. Bepaald geen straf gezien het mooie gebied waar we doorheen liepen. Vanaf het meer voelden we wat druppeltjes. In eerste instantie dachten we aan druppels die vanaf het meer kwamen aanwaaien maar al vlug bleek dat het regendruppels waren. Boven ons hoofd was nog niets aan de hand maar iets verderop waren de regenwolken zichtbaar. En die regen werd door de wind naar ons geblazen. Even later liepen we zichtbaar op de grens tussen mooi weer aan onze linkerhand en slecht, regenachtig, weer aan onze rechterhand. Op onderstaande panorama foto is dat enigszins te zien. Toen we bijna bij de lodge terug waren, begon het wat harder te regenen maar we konden droog onder de achterklep van de auto onze wandelschoenen voor normale schoenen omruilen.

Op weg naar onze lunch, bij ’t Cafe at Terrace Downs (golfclub) pikten we twee lifters op, twee jonge dames uit de UK die bezig waren met de Te Araroa track over het Zuidereiland. Ze waren sinds 3 januari onderweg en eentje had het stuk van de track op het Noordereiland vanaf oktober gelopen. Ze waren erg blij om de ergste regen in onze auto uit te kunnen zitten. Dit deel van hun route voerde toch over de verharde weg en was eigenlijk een omweg omdat oversteken van de rivier niet veilig was.

De lunch was lekker en werd snel geserveerd zodat er nog wel wat tijd overbleef. We zijn daarom een stukje voor Lake Coleridge village een zijweg ingeslagen. Die ging over in een gravelweg. We reden door tot de trailhead (begin wandeling) van de Lake Hill Trail. Omdat we tijd genoeg hadden en het weer was opgeknapt besloten we daar nog een stukje van te lopen. Een mooi verwilderd en soms smal pad tot aan de zuidoever van Lake Coleridge. Een heel andere omgeving dan waar we eerder vandaag liepen.