Twee dagen skiën in Carezza

Twee dagen rustig opstaan en ontbijten. Heerlijk! De eerste twee wandeldagen moesten we vroeg op en snel ontbijten maar nu hadden we alle tijd. En die is ook eigenlijk wel nodig met zo’n ontzettend uitgebreid ontbijtbuffet. 

Zoals altijd moesten we er weer even inkomen. Ondanks een paar uurtjes skiën met Olivier in de hal. Toch begonnen we met een rode piste, maar de kwaliteit van de sneeuw en de rust op de piste maakte dit vergelijkbaar met een blauwe. Al snel deden we de lange rode dalafdaling naar Welschnofen. Weer nauwelijks skiërs en perfecte sneeuw. De piste was nergens vlak en soms best smal wat de aanduiding rood wel terecht maakte. Met deze piste eindigden we onze twee dagen skiën ook. Toen ging die wel veel gemakkelijker!

De eerste skidag hebben we ons beperkt tot blauw en rood. Het was nergens druk en er zijn veel mooie pistes die erom vroegen om vaker gedaan te worden. De rust, zowel op de pistes als bij de liften, en het heerlijke zonnige weer maakte het bijzonder aangenaam. Ook allerlei speelse elementen, zoals snowparks, iglotunnel en draaipoppen waar je tegenaan kon meppen voor een vrolijk muziekfragment, maakte het dat het hier leuk skiën is. 

Onze tweede skidag begonnen we met vooral blauwe pistes. Tot de eerste pauze, rond 11:00, zelfs alleen maar. Snel daarna namen we een rode piste waarna we twee keer de hele gave zwarte Pra di Tori namen. Na de lunch, in een rustig gelegen mooie hut, besloten we om door te gaan op zwart en namen we twee keer de Paolina piste. Die begint erg steil, zwart dus, en wordt vervolgens rood. Het rode stuk is deels een soort van brede half-pipe, zeg maar een brede ondiepe geul, waar beide kanten van de piste omhoog buigen en je met veel schwung van de ene kant omlaag vaart opbouwt die je aan de andere kant omhoog weer geleidelijk verliest. Verrukkelijk. We waren het er over eens dat de Paolina piste, zowel het steilere zwarte stuk, de half-pipe, als de race stukken tussendoor, de mooiste piste van dit gebied is. 

Voor de laatste, lange, afdaling gingen we naar het hoogste punt van dit skigebied op 2100 meter. Door de lage zon die op de rotsen van de Rosengarten viel was het uitzicht hier echt waanzinnig mooi. Echt genieten! De afdaling vanaf dat punt was ook weer heel gaaf. Bovenaan zwart en vervolgens rood en op het einde blauw was het heerlijk skiën, helemaal tot een hoogte van ongeveer 1180 meter in Welschnofen. Een passend slot van twee dagen ongelooflijk lekker skiën. 

We waren ook nog toeschouwer van een bijzondere en mooie activiteit, namelijk zitskiën. Een ervaren ‘gewone’ skiër begeleid dan Iemand op een soort rolstoel op skis. De persoon die zit heeft losse ski’s in beide handen om te sturen. Dat gaat soms met hoge snelheid en scherpe bochten. Zowel gisteren als vandaag zagen we duo’s op deze manier skiën en 1 persoon alleen. Tenslotte zagen we ook hoe zijn in de stoeltjeslift gaan. Allemaal erg vernuftig en snel! Alleen maar respect voor deze mensen, hun begeleiders en de medewerkers van het skigebied die dit mogelijk maken. 

Tussendoor hebben we weer fantastisch gegeten in het hotel. En gisteravond hebben we na het eten nog lang zitten praten met Wim en Annette, een stel waar we ook al veel contact mee hadden tijdens de wandeling op de Seiser Alm. Omdat Wim veel blaren opdeed tijdens de eerste wandeling kan hij helaas deze week niet meer wandelen. We nodigden Annette uit om zich bij ons aan te sluiten. Gezamenlijk hebben we besloten welke wandeling, met gids, we morgen gaan lopen! Het belooft weer een mooie dag te worden.