Enige tijd geleden was ik door renmaatje Marijke overgehaald om mee te doen aan Maastrichts Mooiste, een hardloopevenement in, jawel, Maastricht. Het zou een hele mooie run zijn met lekkere Limburgse vlaai na afloop. En daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Dus ingeschreven voor de 10 Engelse Mijl (ruim 16km). In de trainingen van de afgelopen weken heb ik alvast wat extra heuveltraining meegenomen, in de hoop dat ik daar wat baat bij zou hebben. En voor de zekerheid had ik ook al een reeks trainingen in zon en warmte afgewerkt.
De weersvoorspelling voor afgelopen zondag waren al dagen te goed. Te veel zon en te hoge temperaturen om aangenaam te kunnen lopen. Gelukkig was de start om 10:00, dus zou het nog niet al (?) te warm zijn. We vertrokken met 4 LOListen (leden van LOL, een rengroep uit Malden), Erik (met wie ik ook de Wings for Life World Run liep), Anke, Marijke en ik, om 7:30 uit Malden. We waren lekker op tijd in Maastricht. Auto parkeren, startnummer ophalen, omkleden, toiletteren, spullen bij de garderobe afleveren en hop … naar de start. Die was gelukkig lekker dichtbij maar nog net ver genoeg af om nog even een beetje in te lopen en in te huppelen. Opwarmen was natuurlijk niet echt nodig met die temperaturen maar fijn om even de spieren los te maken. We hadden nog tijd zat om een foto te maken. We zagen er nog allemaal fris en fruitig en vol goede moed uit. Erik startte in vak C en wij in D.
Na de start gingen de eerste kilometers heel lekker. Een stukje door het centrum om al snel langs de Maas richting zuiden te gaan. Ons tempo was gematigd en de temperatuur al hoog (zo’n 25 graden denk ik). Na een kilometer of 3 draaiden we van de Maas af om even later aan de klim naar de Sint Pietersberg te beginnen. Die klim was ongeveer 700 meter lang met de steilste stukken ruim boven de 10%. Hier liet ik Marijke achter en even later haalde ik ook Anke in. Ik kon hier nog hardlopend (nou ja, hard) naar boven. Bovenop ging het golvend een drietal kilometers over de Sint Pietersberg. Dit moeten zo ongeveer de mooiste kilometers uit mijn hardloopcarrière zijn geweest. Zo mooi! Na de Sint Pietersberg volgde de afdaling naar het Belgische dorpje Kanne, weer omhoog naar Chateau Neercannes waarna nogmaals een venijnige klim door het Cannerbos volgde. Op het eind van deze klim ben ik voor het eerst een stukje gaan wandelen. Het leek me verstandig om mij niet helemaal op te blazen. Gelukkig volgde hierna een aangename afdaling. Helaas was het beste er voor mij toen wel vanaf. De warmte en (vermoedelijk) de gevolgen van een val met de (stads)fiets op maandag begonnen zich te wreken. Tegen het einde van de afdaling heb ik een stuk gewandeld. Marijke en Anke kwamen weer langszij. Ik had ook besloten dat ik eventueel op hun zou wachten. Gezamenlijk gingen we verder maar al snel ging Anke voor ons uit. Marijke en ik hebben in de laatste 4 kilometers nog een paar keer een stukje gewandeld, maar hadden vervolgens in ieder geval nog voldoende energie over om op de finish af te stormen. In 1:47:47 kwamen we over de finish. Best langzaam voor 10EM, zeker als ik bedenk dat de eerste 10 kilometer nog gewoon binnen het uur gingen. Maar anderzijds onder deze omstandigheden zat er niet meer in. Anke was een dikke minuur voor ons gefinisht en Erik bleek uiteindelijk zo’n 1:39 nodig te hebben gehad.
En na de finish was er dus overheerlijke Limburgse vlaai. Man, man, wat das dat genieten. Zo zeer zelfs dat ik nog een tweede punt gescoord heb. Dat zorgde er ook weer voor dat de energie snel terug kwam in mijn lijf. Direct na de finish was ik helemaal maar dan ook helemaal leeg. Zwaarste run die ik ooit deed!
Nadat we wat bijgekomen waren hebben we onze spullen bij de garderobe opgehaald en zijn we naar een fitness centrum gelopen waar we konden douchen. En toen konden we eindelijk een terrasje pakken. We waren al verschillende terrasjes gepasseerd tijdens de race en het weer vroeg er gewoon om! Ondanks dat het heel zwaar was, heb ik geen spijt. Sterker nog, de matige tijd biedt volop ruimte voor verbetering. Eens kijken of we volgend jaar weer gaan. En met we, bedoel ik dan ook Christel die na mijn beschrijving enthousiast werd om zich hier ook een keer aan te wagen. Uiteraard als haar herstel voorspoedig blijft verlopen. Ze heeft zich ondertussen al ingeschreven voor de Zevenheuvelennacht (7km). Ik heb me weer ingeschreven voor de gewone 7HL (15km) en ga me waarschijnlijk nog inschrijven voor de halve marathon van Eindhoven, begin oktober. Maar nu eerst een paar weken wat gas terugnemen voor wat betreft het hardlopen en genieten van onze aanstaande fietsvakantie.
Nog fris en fruitig aan het begin
Na afloop ...
Wie geeft het tempo aan?
De beloning die we niet konden eten
