Vastbijten in de sneeuw

We maakten vandaag onze eerste sneeuwschoenwandeling. Dat stond al even op ons, en in het bijzonder Christel’s, verlanglijstje. Vanuit het hotel worden maandag en woensdag tochten met gids georganiseerd. Om evt later deze week met of zonder gids nog eens te kunnen gaan zijn we aangehaakt bij die van vandaag. Behalve de gids liep nog één ander Nederlands stel mee. Fijn om dit de eerste keer met een kleine groep te doen. 

Ons beeld van sneeuwschoenen was dat je een soort van tennisrackets onder je schoenen bindt maar de werkelijkheid is toch anders. De moderne sneeuwschoen bestaat uit een soort schuit met zeker een twee keer zo groot oppervlak als je schoenen. Deze zorgt voor het drijfvermogen op de sneeuw. Onder de sneeuwschoen bevinden zich metalen tanden die grip bieden. Bij je tenen wijzen die vooruit waardoor je steil omhoog kan lopen door de tenen in de sneeuw te schoppen. Je schoen zit, met die tanden aan de voorzijde in een soort harnas vast dat op één punt kantelt zodat je op je tenen kunt lopen en tegelijkertijd de ‘schuit’ volledig op de sneeuw houdt. Op die manier kun je door diepe sneeuw in steil terrein wandelen. 

Om 10:00 verzamelden we en na het passen van de sneeuwschoenen vertrokken we al snel. In eerste instantie nog met de sneeuwschoenen aan de rugzak gebonden. Het eerste stuk pad was goed te doen met wandelschoenen. Toen we een steiler bospad in draaiden was het tijd om de sneeuwschoenen onder te binden. Het eerste stuk begon gelukkig gemakkelijk zodat we konden wennen aan de sneeuwschoenen. Het voelt namelijk best raar in het begin, dat er iets aan je tenen bungelt. Na het smalle bospad konden we even bijkomen op een breder en gemakkelijker pas. Maar toen hadden we pas iets van 200 a 250 hoogtemeters van van de in totaal 650 a 700 hoogtemeters gehad. De rest ging over een lastig pad en soms was er zelfs geen pad. Afwisselend door diepe sneeuw en onder bomen waar dan weer nauwelijks sneeuw lag. En steil en steiler. Het was heel pittig maar ook bijzonder leuk. 

Eigenlijk was het de bedoeling naar de top van de Brand te lopen op 2283 meter. Wij stopten zo’n 100 meter onder de top op een plek waar we mooi uitzicht hadden en even konden uitrusten. Toen was onze energie voorraad al aardig aangetast. We hadden wat peperkoeken en kleine stroopwafels bij ons. Daar moesten we het mee doen. Net genoeg. En omdat we ook nog naar beneden moesten en we daar alle vier toch wel enige vrees bij voelden, besloten we niet verder te gaan maar na een pauze om te draaien. Een wandelaar die ons tegemoet kwam lopen was trouwens net daarvoor op de top geweest en daar zo ongeveer weggewaaid.

De afdaling was toch echt een stuk gemakkelijker dan we vreesden. Die sneeuwschoenen helpen enorm. Zeker als er genoeg sneeuw ligt is de grip zowel omhoog als naar beneden heel goed. We liepen niet helemaal over dezelfde weg terug maar namen voor het laatste stuk een veel eenvoudigere variant. De sneeuwschoenen waren daar nog wel echt nodig maar omdat het geleidelijk daalde kwamen we goed vooruit. Eenmaal weer op de brede weg waar we in het begin ook liepen konden de sneeuwschoenen weer uit. Rond 15:00 waren we, moe maar voldaan, weer bij het hotel. In het totaal liepen we 10,7 kilometer met bijna 700 hoogtemeters.

We waren mooi op tijd voor de middagsnack (Jause) waar we, naast een flinke hoeveelheid drinken, ook echt wel aan toe waren. Met de gids hebben we onderweg overigens ook gesproken over andere mogelijkheden die we eventueel zelf, zonder gids, kunnen lopen hier. Bedoeling is om later deze week nog een keer de sneeuwschoenen onder te binden! 

Maar eerst gaan we morgen langlaufen! Om 10 uur begint onze les, van een uur. We gaan waarschijnlijk allebei slapen als een roos! En we zijn benieuwd of we morgenochtend spierpijn hebben en/of krijgen!