Zeekajakken in Golden Bay

Het was weer eens tijd om naar de volgende plaats te gaan, maar voordat we in Golden Bay vertrokken zijn we eerst gaan zeekajakken met gids. We hebben al vaker gekajakt en ook één keer op zee in Kroatië, maar dit was toch weer heel anders. Om te beginnen kregen we een soort schort om voordat we ons reddingsvest aandeden. Dit bleek het spatzeil te zijn wat je over de rand van het gat in de kajak waar je in zit moet spannen. De woeste golven kunnen dan geen water in je kajak brengen. En je kunt je zelf ook niet erg nat maken als je wat onhandig peddelt. Maar wind ontbrak vandaag, het was heel erg mooi weer, dus ook die woeste golven ontbraken. Dat onhandig peddelen viel vandaag ook wel mee. Grotendeels daarbij geholpen doordat je in deze kajaks moest sturen met je voeten waarmee je een roer bediende. Veel simpeler, minder kracht kostend en sneller reagerend dan wanneer je met je peddel moet sturen. Peddelen is alleen nog maar bedoeld voor aandrijving.

We voeren, na een uitgebreide instructie, uit met 4 tweepersoons kajaks en een gids. We maakten een tocht langs de kust van het Abel Tasman National Park en langs diverse rotseilandjes voor de kust. Een schitterende omgeving voor een kajaktocht. Een paar keer konden we ook door een gat in de rots kajakken (‘natural bridge’) of door een nauwe doorgang. Tussendoor vertelde de gids ons allerlei wetenswaardigheden over o.a. Golden Bay, de natuur, het National Park, de lokale gewoonten en mosselvisserij. We voeren ook langs/door een mosselkwekerij voor het opkweken van jonge mosselen.

We legden aan op een strandje waar de koffie en thee met koekjes tevoorschijn kwam. Het eerste koekje werd gelijk door een meeuw weggekaapt. Tijdens deze pauze vertelde gids Andrew over het recente bezoek van prins Harry en zijn gemalin Megan aan het Abel Tasman NP. Andrew is naast kajakgids ook werkzaam voor het Department of Conservation en mocht in dei hoedanigheid Harry en Megan begeleiden. Megan was in zijn ogen ‘a real trooper’, wat wij vertalen als ‘een bikkel’ en ook Harry was volgens Andrew een geschikte gast. Nog op het strand vertelde Andrew over een zeehond die een keer opdook naast zijn kajak met een grote inktvis in zijn bek die de zeehond vervolgens met kracht tegen het water smeet met als doel stukken van de inktvis af te scheuren. Dat was echt iets bijzonders om te zien zei hij.

Na de pauze zijn we de baai van Wainui in gepeddeld waar we in het ondiepe water tot drie keer toe een rog (‘sting ray’) vlak onder het wateroppervlak zagen. Blijkbaar kon je er soms veel meer zien maar helaas moesten we het hiermee vandaag doen. Daarentegen zagen we op de terugweg een zeehond die met een grote inktvis! En jawel … met veel groot geweld was de zeehond de inktvis aan het ‘kraken’. Hier beneden een filmpje met een fragment van dit bijzondere gebeuren.

Na 3,5 uur waren we terug bij het strand waar we vertrokken. De wind begon een beetje op te steken en daardoor waren er wat meer golven. Hoe dan ook was de planning om ongeveer 3,5 uur op het water te zijn. En wat een fantastische 3,5 uur. Weer een ervaring om niet te vergeten.

Na de picknick zijn we voorspoedig naar ons volgende adres gereden. We verblijven nu twee nachten in de Straw Lodge op een wijngoed in de buurt van Renwick, Marlborough. We werden allerhartelijkst verwelkomd en kregen een fles Sauvignon Blanc van het wijngoed. Ons werd ook gelijk allerlei vers fruit aangeboden, zoals druifjes, aardbeitjes en we proefden ook een soort van erg lelijke sinaasappel, gekruist met een grapefruit. Lelijk, maar lekker. Ze boden aan om voor ons avondeten een schotel met zalm, kaasjes, dips en allerlei ander lekkers klaar te maken. We hoefden er dan niet op uit en de goede restaurants waren op zondag niet open. We zeiden daar ja tegen en waren daar erg blij mee. Het smaakte, vergezeld van de uiterst lokale wijn, uitstekend!