Bespiegelingen over een ziekenhuisverblijf

Nou. De eerste 24 uur zitten er op voor Christel. In schijnbare tegenstelling tot de -volgens de arts- nog steeds erg hoge bloedwaarden voelt Christel zich heel behoorlijk, verveelt zich stierlijk en observeert dan ook kritisch het ziekenhuiswezen in Duitsland.

De “Erste Hilfe” gisteren was goed en de arts terplekkek gaf goede uitleg. Het liggen op de afdeling is een heel ander verhaal. Om te beginnen wordt er *geen* informatie gegeven over “tijden” zoals bezoektijden, etenstijden, tijden dat het infuus wordt aangelegd, tijden dat de arts langskomt etc. Bij navragen wordt de informatie uiteraard wel verstrekt dus is die wel voorhanden. Even een A4-tje zou veel doen.

De tijden van maaltijden zijn licht belachelijk, althans voor laateters zoals wij. Middageten (warm) komt om 11:30 en avondeten (brood met beleg) om 17:00. Tja. Het ontbijt is een wat schamele variant van het Franse ontbijt, dwz brood met -ondefinieerbare- jam. Gelukkig zat er ook kwark bij want er was echt te weinig jam. Dus dan maar een boterham met kwark (!) gegeten.

Iedereen schijnt verder vooral te slapen als ze niet wakker gehouden worden door het personeel. Lastig met die energie die Christel heeft. Dus ging ze op zoek naar een ontspanningsruimte maar of die is er niet, bij gebrek aan mensen die iets anders willen dan slapen, of die is goed verstopt. Navraag leidde in ieder geval niet tot ontspanning. Wel tot ronddwalen door het ziekenhuis wat op zich ook weer een tijdverdrijf is.

Dus: beetje lezen, puzzels maken en bezoek ontvangen van Leon. Naast dit laatste zijn de hoogtepunten ongetwijfeld de bezoeken van de arts(en). Vanmiddag komt de zaalarts met de hoofdarts langs om te bezien of ontslag morgen mogelijk is. Het moge duidelijk zijn dat Christel er alles aan zal doen om zulks te bewerkstelligen.

Straks meer.