Op 19 maart was het weer zover. Tijd voor een halve marathon. Voor de zesde keer een halve marathon en voor de derde keer de Stevensloop. En ik had een behoorlijk ambitie. Het doel was een PR lopen en eigenlijk ook om eindelijk eens onder die vermaledijde twee uur te lopen, al was het maar 1:59:59. Al maanden was ik dus al bezig met de voorbereiding. Ik had, net als vorig jaar, gekozen voor het Running Resolutions schema van de organisatie van de Stevensloop. Een schema dat mij wel ligt want veel afwisseling en zonder specifieke snelheidsdoelen maar met doelen die ofwel gerelateerd zijn aan inspanningsniveau’s ofwel doelen met een snelheid die verwijst naar de beoogde wedstrijdsnelheid (met teksten als “net wat langzamer dan wedstrijdsnelheid”). Wel had ik dit schema wat aangepast omdat bleek dat ik behoefte had aan wat langere duurlopen. Dat beviel mij ook goed in het verleden en elke keer blijkt weer dat die eerste 1,5 uur sowieso wel goed gaan maar dat mijn uitdaging vervolgens in dat laatste stuk ligt. En die trainingen verliepen allemaal erg goed. Ik liep steeds gemakkelijker. De snelheid kwam gemakkelijker en ook de lengtes bouwde ik eenvoudig uit. Dat laatste werd vooral eenvoudiger toen ik begon te experimenteren met sportgels. Hiermee geef je je lijf een extra energieboost even voordat die het nodig heeft. Ideaal om dan twee of drie van die gels tijdens de wedstrijd te nemen.

Kortom: de voorbereiding was goed maar toen de uitvoering. Ik startte weer samen met Erik, naast één van mijn hardlooptrainers ook een vast loopmaatje tijdens de Stevensloop en vele andere wedstrijden. Samen met Christel, die als support meeging, fietsten we ruim op tijd naar de stad. En het was werkelijk prachtig weer. Een aangename temperatuur, veel zon en nauwelijks wind. Echt een heerlijke lentedag. En zo zou het de hele middag ook blijven. Het was weer een gezellige drukte in het startgebied in het Kronenburgerpark. We hadden alle tijd om de nummers op te spelden, nog wat te snacken en even in te lopen. Aan de foto’s is te zien dat we er veel zin in hadden. We moesten wel nog enige tijd wachten in het startvak. Het parcours was namelijk nog niet vrijgegeven. Daarom ging de wedstrijd een kleine 10 minuten later van start dan de bedoeling was. Maar het was lekker weer en gezellig in het startvak! En om 12:17 mochten we dan eindelijk los.

Erik liep meteen een stukje voor me uit, zoals altijd. Maar na een kilometer of drie, vier liep ik naast Erik en liepen we enige tijd samen. Die eerste 5 kilometer liep ik met een gemiddelde van 5:42. Ik voelde me goed. Sterk. Sterk genoeg om al snel wat harder dan Erik te lopen die het, zoals hij me later vertelde, een paar kilometer wat moeilijker had. Christel stond bij het museum, na ongeveer 9,5 kilometer, ons toe te juichen en maakte een heel kort filmpje (maar liefst drie seconden!) terwijl ik eraan kwam. Toen ging het nog erg lekker. De tweede 5 kilometer liep ik met een gemiddelde van 5:58. Duidelijk was toen al wel dat onder de twee uur lastig zou worden. Daarvoor is een gemiddelde van 5:40 nodig. Natuurlijk is wel wat te ondervangen met versnellen in de tweede helft maar dan moet dat wel lukken. Het derde blok van 5 kilometer liep in gemiddeld 5:51. Niets aan de hand zou je zeggen. En dat klopte tot dan ook wel. Bij kilometer 15 zat Erik bijvoorbeeld ook nog een aardig stuk achter me. Maar daarna ging het mis. Ik begon langzamer en langzamer te lopen en op enig moment had ik het gevoel dat ik nauwelijks meer vooruit kwam. Ergens rond kilometer 17, ik liep die kilometer in 6:30, kwam Erik me weer voorbij. Ongeveer op het punt waarop ik constateerde dat het eigenlijk helemaal niet meer ging. Maar Erik wilde daar niets van weten en nam me op sleeptouw. Wel met een lage snelheid, waardoor ook hij een goede tijd kon vergeten, maar ik sjokte door. Ik heb zelfs nog een stukje gewandeld omdat ik wat misselijk werd, maar daarna kreeg Erik me toch weer op gang en liepen we in een, voor ons doen, erg laag tempo door. Alleen de laatste kilometer kon ik weer ietsjes versnellen. Erik bleef al die tijd bij me en samen kwamen we na 2 uur en 10 minuten over de finish. De gemiddelde snelheid werd daarmee 6:10 per kilometer. En het was mijn langzaamste halve marathon tot nu toe. Viel dat even tegen! Ik hoop mijn snelste te lopen en loop dan mijn langzaamste.

En hoe kwam dat nu? Het blijft een beetje gissen maar eigenlijk weet ik wel wat er aan de hand was. Dat mooie lenteweer! Dat deed me de das om. Het was heerlijk loopweer hoor, daar niet van. Maar het was wel relatief warm en dat zo ongeveer voor het eerst na lange tijd. Dan is je lijf daar simpelweg nog niet aan gewend. Hetzelfde hoorde ik ook van een aantal andere lopers. Ik denk ook dat ik door de relatieve warmte mijn energiegels niet goed opnam. En dat was extra jammer. Die hadden mij namelijk de boost moeten geven om mijn tempo vast te houden.

Laten we het er maar op houden dat ik sowieso veel sneller was dan de bankzitters en dat ik weer veel geleerd heb. Ik denk wel dat dit mijn laatste Stevensloop halve marathon was. Volgend jaar maar gewoon de 10 kilometer denk ik. Maar ik denk niet dat het mijn laatste halve marathon was. Een volgende loop ik echter graag in het najaar. Dan ben ik nu eenmaal veel beter gewend aan lopen in de warmte waar ik meestal wel redelijk tegen kan. Misschien dat het Eindhoven of Breda wordt. Misschien dit jaar maar het zou ook 2024 kunnen worden al gaat de leeftijd ook steeds meer een rol spelen!

Categorieën: Hardlopen