The things you do for “Limburgse Vlaai”

Was het de Limburgse Vlaai die naar afloop wacht, de kans om weer eens een mooi stukje te lopen in het altijd fraaie Maastricht, de gezelligheid van samen met loopmaatjes uit en thuis, of de sportieve uitdaging? Feit is dat ik vandaag, samen met Anke, Marieke, Myrte, Jeroen en Erik naar het zonnige Maastricht afreisde om daar de 10 Engelse Mijl te lopen. Die liep ik eerder al een keer in 2017 en toen vond ik die wel heel erg pittig. En in 2019 liep ik daar de 10 kilometer, waar Christel toen ook aan meedeed.

Ze hadden de start deze keer om 9:00 ’s ochtends gepland, wel zo fijn want van de vorige keren is me de warmte echt wel bijgebleven. Die viel nu nog mee. Zeker in de schaduw en met de wind die woei was het wat dat betreft best wel te doen, al is vast niet iedereen het daar mee eens. Maar om 9:00 starten, betekent om 6:30 in de auto zitten om rond 8:00 te arriveren. Voor iemand die niet van heel vroeg opstaan houdt, zoals ik, is dat niet optimaal! Met twee auto’s zijn we achter elkaar naar Maastricht gereden. We zijn ook met twee auto’s achter elkaar fout gereden. Toch de tunnel in terwijl we er direct voor de tunnel vanaf hadden gemoeten. We waren toch ruim op tijd op de Markt om startnummers op te halen (de helft had die al toe laten sturen), om te kleden, een dixi te bezoeken en een beetje gespannen te geraken! Erik en Jeroen starten in startvak B en ik en de dames in startvak C.

Ik wilde niet te hard van start gaan en besloot om samen met Marieke te lopen. We hebben best wel eenzelfde tempo, al bleek Marieke dat simpelweg langer vol te houden! We liepen de eerste kilometer in een aardig maar niet overdreven snel tempo zodat we met genoeg energie die eerste lange klim aan konden vatten. Die klim ging echt goed en dat ging een hele tijd zo al was het wel echt zwaar. Weet niet of het aan het tijdstip, de zon, of de langere stukken klimmen en vals plat lag, maar het was gewoon behoorlijk zwaar. Na de tweede lange klim en de tweede drankpost liep Marieke wat van mij vandaan. Vlak daarna kwam Myrte vrolijk voorbij gezet. Die liep echt gemakkelijk zeg. Ik heb op eigen tempo rustig doorgedraafd. Bij de laatste drankpost ben ik even gaan lopen om rustig te kunnen drinken en wat rust te pakken waarna ik zonder veel problemen de laatste kilometers door de stad kon lopen. Met net genoeg energie om nog even een stevig sprintje in te zetten vlak voor de finish. Na de finish had ik wel even suiker, water en tijd nodig om bij te komen, al zittend op de grond. Maar al snel lonkte de Limburgse vlaai! Een hele rij Limburgse Vlaaien, exclusief voor de hardlopers. Joepie! Na 1,5 stuk (en niet zo’n kleine Hollandse puntjes!) was ik weer helemaal ok.

Ik deed 1:38:12 over de 16,1 kilometer. Dat is ongeveer 9,5 minuut sneller dan in 2017 al was het toen warmer en het parcours wat anders, met volgens Strava meer hoogtemeters maar eerlijk gezegd vond ik er nu ook voldoende hoogtemeters in zitten!

Even omkleden, in de buitenlucht want de faciliteiten waren dit keer beduidend minder dan vorige keren, en naar het Vrijthof voor een welverdiend drankje op het terras. We zaten direct aan het parcours zodat we niet alleen over onze eigen 10EM konden napraten maar ook de 10km lopers konden aanmoedigen. Van de supersnelle toplopers vooraan tot de zwoegende achterhoede. Die laatste verdienen al helemaal applaus! Ik vraag me op zo’n moment overigens af of men mij ook ziet als de zwoegende achterhoede als ik voorbij kom. Ik zal het wel nooit weten en misschien is dat maar goed ook!