Le Tanet et Les Escaliers des Hirschsteine

Waarom de Vogezen bekend staan als een fijn wandelgebied weten we ondertussen ook. Dat werd vandaag wederom bewezen. We hebben weer een hele mooie wandeling gemaakt vanaf de Col de la Schlucht. Nu de andere kant op dan twee dagen geleden. En ook nu weer kochten we vooraf sandwiches bij een lokale bakker annex slager. Heerlijk vers belegd met goede streekproducten (waaronder weer de paté van konijn). Ook deze wandeling was weer afwisselend en een echte bergwandeling met een aantal pittige stukken. Ongeveer 500 hoogtemeters in dik 14 kilometer.

We begonnen zoals gezegd bij La Schlucht. Daar klommen we door het bos steil omhoog richting Le Tanet. Al ruim voor Le Tanet werd het bos wat open en werden we verrast door de mooie al bijna herfstachtige kleuren. Al snel kwamen ook de fantastische uitzichten. Tussen de bomen door maar ook vanaf een aantal spectaculaire uitzichtpunten op boven het dal uitstekende rotsen. Heel fraai. Het hele stuk naar Le Tanet liepen we op de oude grens tussen Frankrijk en Duitsland. Dat is althans wat we vermoedden vanwege de vele oude grenspalen die we tegenkwamen. Le Tanet is in de winter een klein skigebied en in de zomer een mooie groene bergtop. Even voor Le Tanet hebben we de eerste helft van onze lunch verorberd op, wederom, een spectaculaire lunchplek.

Na Le Tanet wandelden we door het bos naar het Lac Vert. Het meer is inderdaad groen en die kleur wordt veroorzaakt door een combinatie van de weerspiegeling van de immer groene dennenbomen die rond het meer staan en een soort alg die vooral groeit tussen eind juni en eind juli, dus nu niet meer zo aanwezig zal zijn. Maar een opvallend lichtgroen meer was het desalniettemin wel. Vanaf het meer liepen we over een aangenaam bospad naar een herberg, Auberge Seestaette. Aan de naam van de herberg, net zoals aan de naam van onze tocht vandaag, herken je de geschiedenis van dit gebied. De namen zijn heel vaak een mengelmoes van Frans en Duits. Erg grappig. Bij de herberg stonden een heleboel oude Citroëns geparkeerd. Fraai! De bediening bij de herberg was een stuk minder fraai. We zaten enige tijd op het terras maar bediend werden we niet! Jammer, want we hadden wel een kopje koffie met gebak gewild. We hebben wel het toilet gebruikt en zijn vervolgens maar verder gaan wandelen.

De kilometers na de herberg waren in eerste instantie wat minder bijzonder totdat we de Hirschsteine, een mooi uitzichtspunt, en in het bijzonder les Escaliers de Hirschsteine bereikten. Dat laatste is een stuk wandelpad dat een beetje vergelijkbaar is met Le Sentier des Roches van twee dagen geleden. Spectaculair en spannend! Met een lange ijzeren trap, vandaar de naam Les Escaliers, en stukken smal stenig pad langs de rots op, gelukkig wel van een railing voorzien om je aan vast te houden. Die railing zit overigens niet aan de zijde van de afgrond om je tegen te houden mocht je omvallen, maar aan de rotswand zodat je jezelf eraan vast kunt houden.

En nog was het moois niet op. Bijna op het einde moesten we nog een keer heel steil over een smal pad klimmen naar de Spitzenfelzen van waaraf we een mooi uitzicht kregen op de Col de la Schlucht. Bij de Col hebben we dan eindelijk onze kop koffie met een stuk Tarte de Myrtille (bosbes) gegeten. Welverdiend!

En dan nog iets over eten: vanavond at ik een typische Elzasser gerecht, zuurkool met worst en spek. Lekker!