Le Ligne

Vandaag wilden we weer fietsen. We maakten een bijzondere tocht. Bijzonder vanwege het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van de fietstocht, Le Ligne, en bijzonder omdat we zo’n 40 van de dik 54 kilometer in de regen fietsten. Toen we opstonden scheen de zon nog, maar het raakte al snel bewolkt. Toen we vertrokken was het nog droog maar na een paar kilometer begon het heel zachtjes te miezeren. En op een paar droge momenten na heeft het de hele tijd dat wij op de fiets zaten gemiezerd of geregend, met uitzondering van ons bezoek aan Le Ligne en het laatste stuk. Meestal was het slechts miezeren, maar regelmatig regende het wat meer door. Toch wat anders dan de weersvoorspelling had aangegeven. Nou schijnen weersvoorspelling voor de Vogezen wel vaker onbetrouwbaar te zijn. We zijn gewaarschuwd. Maar ondanks de regen hebben we dus toch dik 54 kilometer gefietst met 1070 hoogtemeters. En ondank de regen was het een mooie fietstocht, vooral het begin, toen het nog niet of maar zachtjes regende.

Even genoeg over het weer. We vertrokken iets later dan gepland, omdat ik mijn fietssleuteltje kwijt was. Uiteindelijk de reservesleutel gepakt die al sinds jaar en dat in Christels stuurtasje zit (en vice versa). Toch slim bekeken indertijd. Overigens heb ik, eenmaal terug in het hotel, de sleutel weer gevonden. We reden eerst een stuk door Munster, waar we sandwiches voor de lunch kochten bij een bakker (wat een slimme zet bleek), om daarna af te draaien naar Hohrod. Hier begon de klim naar de Hohrodberg, en door naar Le Linge. Een klim van 8,7 kilometer lang naar 975 meter, met een gemiddelde stijgingspercentage van 6,5%. Echt een hele mooie klim, grotendeels gelijkmatig dus goed te doen. De klim ging door een aantal dorpjes en door veel mooie open stukken met fraaie uitzichten over het dal van Munster. Pas het laatste stuk van de klim ging door het bos. Onderweg kwamen we al de eerste herinneringen aan de eerste wereldoorlog tegen en bovenaan de klim fietsten we langs een Duitse militaire begraafplaats en kwamen we bij Le Linge.

Le Linge is een slagveld van de eerste wereldoorlog waar tussen 20 juli en 16 oktober 1915 17.000 doden zijn gevallen (!). Franse en Duitse soldaten bleven aanwezig rond en op dit slagveld tot 11 november 1918. Tegenwoordig is het een historisch monument waar je Duitse en Franse loopgraven kunt bekijken. De loopgraven lagen hier slechts meters uit elkaar. Ongelooflijk. Het is een bijzonder en indrukwekkend monument. Je kunt door de loopgraven lopen om een beetje (meer dan een beetje kan natuurlijk niet) een indruk te krijgen van wat het is om daar te moeten verblijven. Er staan ook verschillende kruizen waar, ook in recente tijden nog, doden zijn geborgen, vaak anoniem. Om stil van te worden!

Nadat we Le Linge bekeken hebben zijn we even gaan zitten op een bankje, net buiten het complex, om onze sandwiches te verorberen. Op dat moment was het gelukkig droog. We hadden die sandwiches gekocht omdat we wisten dat we rond lunchtijd geen restaurant tegen zouden komen. Maar goed ook, want alle restaurants en café’s die we daarna tegenkwamen bleken gesloten, het is tenslotte maandag!

Na de lunch begonnen we aan een lange afdaling, via de Col de Wettstein (Le Linge ligt hoger!) naar Orbey. Op een paar korte momenten na regende het de hele tijd. De afdaling van 13 kilometer was wel goed te doen, ondanks de natheid, omdat die niet echt steil is. Na Orbey mochten we nog een keer klimmen van 500 meter naar 810 meter. Ook deze klim was heel geleidelijk en goed te doen, maar wel nat. Inmiddels zaten we in full-battle-dress, d.w.z. regenjas, -broek en fietsoverschoenen. Na deze klim zat het serieuze klimwerk er op voor vandaag. We begonnen aan een afdaling van 12 kilometer naar het dal van Munster, even voor Turckheim. De route bracht ons ook nog door Trois Épis, een kuuroord dat bezienswaardig schijnt te zijn. In de regen en na het hoofdseizoen, dat hier gisteren eindigde, leek het ons meer op vergane glorie. Dat beeld werd nog versterkt door het gebrek aan een plek om even droog iets warms te drinken, liefst met een stukje gebak. Dat vonden we echter niet meer totdat we weer in Munster bij ons hotel terug waren. De afdaling was op zich simpel en daardoor ook wel weer lekker. Wel waren onze handen ondertussen toch wat koud geworden. Het was dus extra aangenaam dat bijna in het dal de temperaturen opvallend hoger lagen! Een fijne verrassing (al bleef het nat).

Aanvankelijk over een drukke weg reden we terug naar Munster. Halverwege gingen we gelukkig over op een mooi fietspad dat ons direct naar ons hotel leidde. Het laatste deel van dat pad was een goed en mooi onverhard pad wat nieuw was en nog niet op de kaarten van Komoot staat. Fijn trouwens dat het de laatste 5 kilometer toch nog droog was geworden.

Eigenlijk hebben we onze portie regen nu wel gehad. Er zit beter weer aan te komen, de zomer lijkt zelfs terug te keren. Hopelijk begint dat dan morgen al.