Dit artikel verscheen eerder op de website van LOL Malden. Ik heb de tekst wel nog wat aangepast voor onze eigen website. En ook wat actualisatie was nodig want de tijd had het verhaal alweer voor een stukje ingehaald.
Tsjonge, tsjonge, tsjonge. Wat leven we in een rare tijd. Ik zou op 22 maart j.l., net als veel collega-lopers aan de Stevensloop hebben meegedaan, de halve marathon nog wel. Maar zo’n drie weken geleden werd duidelijk dat er voorlopig helemaal geen hardloopevenementen meer plaats zullen vinden. Of welk sportevenement dan ook. Helemaal niets meer waar we met meerdere personen bij aanwezig zijn. Sport, spel, theater, culinaire uitjes, niets is meer mogelijk. Niets? Nou ja, individueel of in hele kleine groepjes sporten (met je partner bijvoorbeeld), spelletjes binnen spelen met de familie, films kijken op TV of zelf heel lekker koken kan natuurlijk wel. Met wat aanpassingen is nog best wel van het leven te maken. Maar lastig blijft het.
Ik was zo lekker aan het trainen voor de Stevensloop. Ik zag het helemaal zitten, eindelijk die halve marathon onder de 2 uur. En ineens was het allemaal voor niets! Of toch niet? Ik heb nu wel een beregoede conditie. En misschien, als ik die conditie een beetje kan vasthouden, beschermt die me wel tegen (ernstig) ziek worden. Schijnt dat een goede conditie je weerstand bevordert. Zou fijn zijn! En ondertussen loop ik gewoon veel, heel veel zelfs. Na de afkondiging van de bijna-lock-down gevolgd door de intelligente lock-down een week later, heb ik, op één dag per week na, alle dagen gesport, waarvan veruit de meeste dagen hardlopen! Die andere dagen zijn we gaan fietsen of wandelen. Heerlijk! Meestal samen met Christel en soms in mijn eentje. Het helpt dat de lente zich aangekondigd heeft. Dat en het bijna elke dag een uurtje of meer actief bezig zijn in de buitenlucht, helpen mij enorm. Ik heb het nodig om mijn gedachten even te kunnen verzetten. Om even niet aan al dat vreselijks te hoeven denken dat ons land, Europa en de wereld op zijn kop zet.
Ik mis wel mijn sociale contacten. Dat wil zeggen, de fysieke sociale contacten. Zoals mijn hardlooptrainingen bij LOL op maandag of dinsdag. Lekker effectief en altijd gezellig. Virtuele contacten heb ik genoeg. WhatsApp, e-mail, telefoon, vergaderen via Skype, Zoom en in mijn geval teamoverleg in Virtual Reality. Maar het is het natuurlijk allemaal net niet!
Er komt vast een keer een einde aan deze situatie. Geleidelijk, in stapjes, zal het zich wellicht weer wat normaliseren. Maar wanneer? Ik durf niet meer aan vakantie in juni te denken. En wat gaat het nieuwe normaal zijn? Ik heb een beetje de hoop dat de mensheid hier beter uit gaat komen dan dat hij erin ging. Misschien gaan we minder autorijden, want we hebben het thuiswerken ontdekt, en hebben we niet meer asfalt nodig om de files op te lossen. We zouden tot de conclusie kunnen komen dat zo veel vliegen eigenlijk nergens voor nodig is. En heel misschien gaan we een beetje minder consumeren. Minder wegwerpgoederen uit verre landen kopen bij hele goedkope winkels of online. Wie weet? Het schijnt dat elk nadeel zijn voordeel heb. Ik hoop het en ben hoopvol!
En tot die tijd hoop ik mijn conditie op peil te houden. Oh … wat ga ik vlammen op de eerste wedstrijden die we weer mogen lopen. Ik droom van het doorgaan van het Molenhoeks Makkie en de 7HL. Ik geniet alvast van de PR’s die ik dan ga lopen. En misschien kan ik nog wel een halve marathon meepakken in het najaar. In Eindhoven of Breda.Toch op jacht naar die halve marathon binnen de 2 uur. Ik blijf dromen.
Ik hoop dat iedereen goed gaat. Iedereen die ziek is of gaat worden wens ik een soepel en spoedig herstel toe. Tegen iedereen die in een onmisbaar beroept werkt en in het bijzonder tegen iedereen die in de zorg werkt wil ik zeggen: bedankt! Jullie zijn zo belangrijk voor ons allemaal!
Pas op jezelf en op de ander!
