Tongariro Alpine Crossing

Weer om kwart voor zeven aan het ontbijt maar nu al om 6:00 op omdat we gelijk na het ontbijt weg moesten om in Tongariro National Park Village de shuttlebus van 8:00 naar de start van de wandeling te nemen. De Tongariro Alpine Crossing is één van Nieuw Zeelands mooiste, bekendste en drukste dagwandelingen en stond heel hoog op mijn verlanglijstje. Het was met 20 km lengte en ongeveer 1000 hoogtemeters in deels lastig terrein ook onze zwaarste wandeling van de afgelopen jaren en misschien wel sinds onze deelname aan de Vierdaagse.

We starten om 8:45 met wandelen. Het eerste uur à anderhalf uur was redelijk vlak en erg gemakkelijk. Gelijk is duidelijk dat het een drukke route is. Soms liepen we echt even in een rijtje en altijd zagen we voor en achter ons wel groepjes lopen. We liepen min of meer naar het centrale vulkaanmassief van Tongariro National Park toe. Er was weliswaar wat laaghangende bewolking maar de uitzichten waren nog mooi genoeg. Na Soda Springs kwamen we bij een bord dat de wandelaars waarschuwde dat het gemakkelijke deel van de route voorbij was. Als je je niet goed voelde of onvoldoende warme kleren, eten of drinken bij je had of het weer te onbestendig was, werd je aangeraden terug te keren. Direct daarna begon we inderdaad stevig te klimmen via de Devil’s Staircase, die uit heel veel treden bestaat, naar de Southern Crater. Dit is geen krater maar ziet er wel zo uit. We liepen er dwars overheen met af en toe harde windvlagen. Vanaf halverwege de Devil’s Staircase liepen we lange tijd in de mist. Helaas ontbraken daardoor vele mooie uitzichten over markante punten op de trail. Maar anderzijds maakte het de tocht nog wat spannender en een beetje ‘spooky’.

Aan het einde van het relaxte stuk door de Southern Crater dook de Red Crater Ridge op. Dit was de tweede stevige klim van de dag en veel lastiger, en leuker, dan de eerste. Ergens halverwege de klim hebben we het eerste deel van onze lunch genoten. Dit was tevens een plek waar we veel mensen bijna zagen vallen. Er werd veel gegleden en niet iedereen vond dit stuk even leuk. Doordat wij er zaten te eten konden we wel goed zien wat de beste route was. Nog steeds lastig maar voor ons gewoon goed te doen. Blijkbaar hebben hier eerst kabels gehangen waardoor het een stuk eenvoudiger zou zijn maar die hingen er nu dus niet meer. Op de rand van de Red Crater bereikten we het hoogste punt van de dag op 1868 meter hoogte. De start was op zo’n 1100 meter en op het einde daalden we af tot 800 meter boven zeeniveau.

Daar stonden we dan op de rand van de Red Crater krater. Volgens de beschrijvingen heel erg mooi maar wij zagen alleen maar mist. Jammer, maar je hebt de natuur, gelukkig, niet in de hand. Toch maar een selfie gemaakt. Er volgde een steile lastige afdaling door los lavazand naar de Emerald Lakes. Christel daalde hier als een hinde; ze was sowieso in haar element op de lastige klimmen en afdalingen. Haar techniek was een soort van hakken in het zand en dan vlot naar beneden, bijna rennend. Erg effectief en stabiel. De meeste andere mensen hadden veel meer moeite met dit stuk. Ik ging weliswaar langzamer dan Christel maar met de hakken in het zand was het voor mij ook goed te doen. De Emerald Lakes lagen natuurlijk ook weer in de mist maar gelukkig waaide het af en toe een heel klein beetje open zodat we ze toch konden zien. Heel fraai!

Nog een klim verder kwamen we bij het iets grotere Blue Lake. Wederom fraai en gelukkig al wat beter zichtbaar. Aan de noordzijde van Mt. Tongariro begonnen we vervolgens met de afdaling. We waren even bezig met afdalen toen het wonder geschiedde: de mist trok op (en/of we kwamen onder de wolken terecht). Daardoor werden we aan deze zijde beloond met veel mooie uitzichten. Bij het eerste beetje zon hebben we het tweede deel van onze lunch verorberd, zittend aan de rand van het pad. Op de afdaling hadden we regelmatig zicht op de flanken van de krater en vooruit en naar beneden kijkend op het vervolg van onze route die zich slingerend naar beneden begaf. De weg omhoog begon al op een hoogte waarbij de vegetatie beperkt was tot wat lage alpiene struiken en bloeiende hei. Uiteindelijk bleef er niet veel vegetatie meer over. Op de weg naar beneden passeerden we veel lagen van vegetatie, van het alpiene niveau tot en met regenwoud.

Na een laatste schuilhut ging de route eerst nog een stuk heel fraai langs de steile helling op maar verdween daarna in het hoge, vaak meer dan manshoge, struikgewas met daartussen weer veel bloeiende heide. Bijzonder maar naar verloop van tijd een beetje saai. De laatste kilometers gingen door bos waarvan we vermoeden dat het weer regenwoud is. In dit stuk zaten heel veel trappen. En niet eens allemaal naar beneden. Verschillende keren moesten we toch weer een stuk omhoog tussendoor. Wel zo fijn voor de spieren overigens.

Om 16:15 waren we bij de parkeerplaats waar we om 16:30 weer de shuttlebus terug naar onze auto konden pakken. Een bus later had gekund maar was echt niet nodig, een bus eerder had ook gekund maar dan hadden we ons te veel moeten haasten. Juist het bovenste deel van de afdaling nodigde uit om regelmatig te stoppen. Vanwege de uitzichten en vanwege het lekkere zonnetje.

We hadden vijfenhalf uur pure looptijd nodig voor de dik 20 kilometer met 1000 hoogtemeters van deze geweldig gave tocht. De tocht wordt alleen aangeraden voor gezonde wandelaars met ervaring met bergwandelen en daar kunnen we ons alleen maar bij aansluiten. Heb je dat niet dan beleef je simpelweg een stuk minder lol aan het lopen. Misschien dat wij ooit nog eens in de gelegenheid zijn om de tocht bij helder weer te doen maar zo was het ook al heel bijzonder.

Morgen verlaten we dit gebied en gaan we naar Rotorua.