Bridge to Nowhere

Ondanks een beetje regen aan het einde van de dag toch weer een geweldige dag. Na vroeg opstaan, 6:15 uur, meldden we ons om 7:45 bij de bikeshop. Fietsen passen, helmen en handschoentjes passen (degelijke Scott hardtails, goed onderhouden) en we vertrokken met de shuttlebus samen met nog twee Kiwi’s uit de omgeving van Auckland.

We reden een uurtje door een steeds mooiere en afgelegenere omgeving. Meer dan 10 kilometer daarvan ging over een gravelweg. Uiteindelijk werden we afgezet bij het begin van de trail die officieel de Mangapurua Cycle Trail heet. Na een briefing over de route, de voorgestelde timing, wanneer waar weer vertrekken om op tijd bij de jetboat te zijn, wat bezienswaardigheden en de GPS tracker die we mee kregen vertrokken we.  De route voert door een gebied waar na de Eerste Wereldoorlog soldaten stukjes land toegewezen kregen waar ze een boerderij konden beginnen. Erg succesvol was dat allemaal niet want erg afgelegen en echt onherbergzaam zoals wij mochten ervaren. Een deel vertrok weer snel en de rest van het land werd weer onteigend toen men er een National Park van wilde maken.

De eerste 5 kilometer ging bergop maar bepaald niet steil. Daarna volgde een op en neergaand stuk en een laatste iets stevigere klim naar het hoogste punt. We waren gewaarschuwd voor glibberige en modderige stukken na de regen van gisteren en vannacht maar dat viel alleszins mee op dit eerste stuk. Een stukje voor het laatste stuk klimmen hebben we Settlers Return bezocht. Dit is een stukje land dat nog steeds in handen is van de familie van de soldaten die zich hier bijna een eeuw geleden probeerden te vestigen. Het is nu een soort van kleine hut die je kunt bekijken en huren voor overnachtingen. Wij hebben daar een korte pauze gehouden en een bakje overheerlijke aardbeien opgepeuzeld. Even voor de top bezochten we een uitkijkpunt met picknicktafel, deel één van onze lunch genoten we hied. 

Na het hoogste punt volgde een lange soms wat technische, glibberige en deels modderige afdaling. We hebben veel ervaringen met rijden over rotsen en ook wel wat met rijden door de modder maar rijden door de modder van lavastof op rotsen is toch weer echt anders en een stevige uitdaging. Snel hierna kwamen we bij de grote picknickplaats en natuurcamping Johnson’s Flat. Daar de rest van de lunch gegeten en de overvloedig aanwezige wespen genegeerd. We glibberden verder tot de eerste hangbrug (swing bridge). Die hadden we wel eerder gehad maar nu moesten we er met de fietsen, aan de hand op alleen hun achterwiel, over. Best even wennen omdat we geen hand vrij hadden om ons vast te houden. Ergens misten we nog een bruggetje en staken wij het stroompje met de fiets aan de hand over. De stapstenen waren uiterst glibberig waardoor ik vast kon stellen dat mijn nieuwe schoenen echt waterdicht zijn. Beiden bleven we maar nauwelijks overeind op de glibberige stenen en het modderige en glibberige stuk wat hierop volgde. En we liepen, fietsen was niet mogelijk hier. het profiel van de banden en van onze schoenen zat helemaal vol met de glibberige en plakkerige modder.

Vanaf de eerste hangbrug werd het een hele gave single track. Veel minder modderig en soms heel gaaf hoog boven de rivier (zeker 70 meter) en langs hoge rotswanden (‘bluffs’ genaamd) op. Officieel moest je bij die bluffs afstappen maar op de meeste stukken was dat echt niet nodig. Na diverse bluffs en een stuk of 6 a 7 hangbruggen kwamen we bij de Bridge to Nowhere aan. Die brug is indertijd aangelegd voor de bedoelde bewoners van dat gebied maar nu lijkt het op een brug die nergens naartoe gaat! Maar het is wel een mooi plekje voor een laatste hapje en een leuke foto. 

Tot op dit moment was het heel mooi weer geweest. Bij de brug begon het echter zachtjes te regenen waarna we het laatste stuk van 15 minuten in de, lichte, regen fietsten. Ook hier bleef de route heel weg gaaf en goed te fietsen. Geen modder, wel veel wortels en de nodige bruggetjes en ‘boardwalks’. Allemaal te fietsen met wat behendigheid. Maar de fun was na deze 38 kilometer fietsen, met ongeveer 500 hoogtemeters, nog niet op!

Toen we beneden bij de rivier aankwamen lag er al een jetboat op ons te wachten. De fietsen werden op de boot geladen en we vertrokken. De eerste 10 minuten of zo nog in de striemende regen maar toen brak de zon alweer door en werd het een hele mooie tocht. Het was allemaal wat minder ruig en snel dan onze vorige jetboat tocht in de buurt van Wanaka maar nog steeds heel erg gaaf en door een geweldig indrukwekkende kloof met af en toe nog wat leuke uitleg van de schipper (of heet dat piloot of bestuurder bij een jetboat?). Na aankomt kregen we nog wat te drinken en bracht de shuttle ons weer terug naar Ohakune.

Kortom: we hebben weer eens een topdag gehad. Één van de velen hier in Nieuw Zeeland. En morgen gaan we een stukje wandelen!