Naar Wellington

We moesten vanochtend op tijd op, want we hadden een Skype-sessie gepland met mijn vader, gefaciliteerd door mijn broer en moesten om 10 uur in Picton zijn bij de Interislander veerboot naar Wellington op het Noordereiland. De Skype-sessie werd een FaceTime sessie (veel eenvoudiger dan Skype en met een goede kwaliteit). Een bijzondere ervaring voor mijn vader, 91 jaar oud, om om die manier met zijn jongste zoon en schoondochter contact te hebben. Leuk om zijn verwondering te zien. Hij sprak de hoop uit dat we het hier in Nieuw-Zeeland toch ook weer niet zo leuk vonden dat we niet meer terug zouden komen!

Gisteren hadden we al afscheid genomen van Barry en vandaag namen we ook afscheid van Trudy van de Straw Lodge. Dat was een heel hartelijk afscheid. Ondanks dat we er maar twee dagen verbleven hadden we een goede ‘klik’ met beiden. Trudy had speciaal voor ons nog een afscheidsboodschap geschreven op het bord bij de ingang. En natuurlijk wilde ze wel een foto van ons beiden nemen bij dat bord. Overigens had ik haar kort daarvoor nog laten zien hoe je met Airdrop eenvoudig foto’s van de ene iPhone naar de andere kan overzetten. Dat gebruikten we voor een foto die ze gisteren van ons in ‘Woody’ gemaakt had.

Het hele gebeuren rondom auto inleveren, inchecken op de Interislander etc. liep heel voorspoedig. De tocht tussen Picton en Wellington bleek erg mooi, eerst door de Marlborough Sound, dan de Cook Street over en vervolgens Wellington Harbour in. In het totaal zaten we ongeveer 3 uur op de boot. Het grootste deel verbleven we op het dek om rond te kijken maar een deel heb ik gebruikt om twee filmpjes te editen, eentje van het zwemmen met dolfijnen in Kaikoura en een andere van spelende Zeehondjes op Wharariki Beach. Daarom tref je die filmpjes ook hieronder aan alhoewel ze verder niets met vandaag te maken hebben.

Eenmaal in Wellington kregen we onze huurauto voor het Noordereiland mee. Weer een Toyota, maar nu een Highlander, een gratis upgrade van de toch al niet kleine RAV4. Wel erg groot, maar hij rijdt erg lekker. We zijn meteen naar Mt. Victoria gereden, een (populair) uitzichtpunt met een fraai uitzicht in alle richtingen over Wellington en omgeving. Daarna teruggereden naar het centrum en bij ons hotel ingecheckt. De auto hoefden we (gelukkig) niet zelf te parkeren. Sleutels ingeleverd en hij werd voor ons geparkeerd. Donderdagochtend wordt de auto weer opgehaald en voorgereden!

Nadat we ons geïnstalleerd hadden in het bijzondere QT Hotel, tegenover het nationale museum van Nieuw Zeeland, Te Papa, zijn we eerst Wellington ingelopen om één van mijn wandelschoenen bij een schoenmaker af te leveren. De zool was losgeraakt tijdens de Abel Tasman Coastal Track en de wandelschoenen gaan we echt nog wel nodig hebben. Morgen is de schoen klaar! Tenslotte zijn we nog kort naar het Te Papa gegaan om ons al even te oriënteren en te bekijken hoeveel tijd we hier morgen aan willen besteden. Het museum is gratis dus je loopt gemakkelijk even binnen. Het is een erg mooi museum met veel informatie over de Maori’s, migratie naar Nieuw Zeeland en diverse andere onderwerpen. Zeker genoeg om er morgen een halve dag of zo aan te besteden. Het andere grote museum van Wellington slaan we dan maar over, dan hebben we de andere helft van de dag om meer van Wellington in de buitenlucht te zien. Wat we daar vandaag al van zagen en in de Lonely Planet over hebben gelezen gaat ons dat vast ook goed bevallen.

Dan ons hotel. Het QT hotel is erg fraai ingericht. Veel kunst aan de muren van de algemene ruimtes en diverse beelden door het hele gebouw. Het restaurant van het hotel heet Hippopotamus en de Hippo, oftewel het nijlpaard, is zo’n beetje het beeldmerk van het hotel dat je op diverse plekken terugziet, onder andere als houder voor de nummers van de kamers.

We sloten de dag af met een diner in restaurant Whitebait, gevonden via TripAdvisor. Zeker noemenswaardig want het eten was werkelijk spectaculair! Vooral mijn hoofdgerecht was van uitzonderlijk hoge kwaliteit en originaliteit: lemon sole met gerookte chili en nog een of andere crème. Dit is een gerecht waarvoor ik vele kilometers zou omrijden en als het in Nijmegen te krijgen zou zijn zou ik het zeker één keer per jaar gaan eten! Ook de rest was overigens erg goed. En natuurlijk dronken we er weer heerlijke wijnen bij.

Morgen gaan we verder met Wellington en het Te Papa verkennen.