Doubtful Sound Overnight Cruise

We zijn nu aanbeland in Clyde na twee dagen mini cruise over de Doubtful Sound. Eten en slapen met een kleine en heel gezellige groep mensen (10 passagiers, schipper en gids/kok) op een klein schip al cruisend door één van de mooiste en meest afgelegen fjorden van NZ. Veel minder stuk dan de veel bekendere Milford Sounds. 

Gisterenochtend moesten we ons om 9:30 melden bij Lake Manapouri. We ontmoetten daar ook de andere passagiers waaronder een Nederlands stel waarmee we op het vliegveld van Hong Kong al kennis hadden gemaakt. We waren met drie Nederlandse stellen en twee Amerikaanse. Eerst voeren we met een grote veerboot over Lake Manapouri waar de uitzichten ook al heel mooi waren. Die boot bracht ons naar een gravelweg die het uiteinde van Lake Manapouri met Doubtful Sound verbind. Auto’s en busjes die daar nodig zijn worden ook met de boot gebracht. 

Een klein busje, bestuurd door Kirsten, onze gids, kokkin en manusje van alles op de mini cruise, bracht ons over deze weg naar de Southern Secret, onze boot voor de cruise. Onderweg hebben we een paar leuke en mooie fotostops gemaakt. Ondertussen konden we onze mede passagiers al een beetje leren kennen. Dat beloofde een gezellige cruise te worden. 

Eerste dag

Eenmaal op de boot kregen we eerst wat uitleg over boot, programma, veiligheid etc. en kregen we onze hutten toebedeeld. Inimini maar wel met toilet en douche. Terwijl wij ons installeerden maakte Kirsten een geweldige lunch klaar met voor ieder van ons een halve kreeft die ze de dag daarvoor gevangen hadden. Ook de rest van de lunch was perfect waarmee gelijk duidelijk was dat het een verwencruise was. 

Na een stukje gevaren te hebben terwijl wij ons konden vergapen aan de schoonheid van het fjord, konden de mensen die wilde gaan kajakken en de anderen konden het avondeten gaan vangen.  Of ook gewoon lekker niets doen. Christel hoopte al vanaf het begin van de vakantie dat het weer goed genoeg zou zijn om te kajakken. Gelukkig was het weer relatief goed. Bijzonder genoeg met 6000 tot meer dan 8000 mm regen per jaar (10 tot 15 keer zo veel als in Nederland in een jaar valt). Damen met drie anderen ging zijn het water op na zich eerst zorgvuldig met anti-sandfly-spul ingesmeerd te hebben. De fjorden zijn een erg favoriet jachtterrein van de sandflies. Het beste middel tegen sandflies is een pinguïn om je rug binden want die vinden ze veel lekkerder. Helaas waren pinguïns niet voorhanden en hebben wij het vermoeden dat deze vorm van dierenmishandeling niet toegestaan is. 

Ik heb een hengel uitgeworpen samen met een paar andere (mannen en vrouwen). Er werd vooral zeebaars gevangen en twee grote ‘Blue Cods’, een soort van kabeljauw. Kleinere zeebaarzen werden teruggeworpen maar er bleef genoeg over voor de maaltijd. Daarna was het gezellig kletsen, genieten van het uitzicht en lekker borrelen. De wijn moesten we zelf meenemen maar de borrelhapjes waren ruimschoots voorhanden. Het avondeten was ronduit spectaculair. Wat Kirsten in haar eentje in de kleine keuken allemaal voor elkaar kreeg! Pure klasse! Zeebaars in broodkruim, Blue Cod in een romig sausje, lam, curry met kip en een spectaculaire vissalade. En daarbij nog allerlei groenten en andere toebehoren. Iedereen was echt laaiend enthousiast over het eten. 

Na het diner draaiden we plots om en gingen een stuk terug. Clint, onze schipper, had via de radio van een collega geboord waar zich een grote school dolfijnen bevond. Een eerdere poging die te vinden was mislukt maar nu was het raak. We zagen de dolfijnen eerst van een afstand zwemmen en springen maar toen ontdekten de dolfijnen onze boot en kwamen er een paar een show opvoeren. De schipper legde uit dat de dolfijnen het heerlijk vinden om in de boeggolf van het schip mee te zwemmen. Ze zwemmen dan een a twee meter voor de boeg uit en in het begin ook veel naast het schip. Alsof ze ons wilden vermaken, wat overigens prima lukte. Dat was allemaal al heel bijzonder. Op enig moment ging het schip sneller varen en bleef één dolfijn met ons meestemmen. Een metertje voor de boeg. Alsof hij met de boot aan het racen was. Na een paar minuten sprong hij omhoog, om afscheid te nemen, zo leek het, en weg was hij. Magisch!

Een stuk verder zagen we waar de kreeft voor de lunch vandaan kwam. Het schip had drie kooien ergens uitgegooid en die werden nu één voor één gelicht. Met behulp van een paar sterke mannen en als jongste man aan boord moest ik ook aan de bak. In de eerste kooi zat naast een vette kreeft en een karkas van een kreeft, een kleine haai die minstens één kreeft al verorberd had. Toeval wilde dat ik die middag had gegrapt dat ik een haai wilde vangen en nu hadden we er dus één. Die werd overigens betje teruggegooid net als een kreeft uit een latere kooi die te klein was en die nog eerst voor nageslacht moest zorgen. Aan Christel de eer om dit laatste overboord te gooien. Overigens zaten er maar twee eetbare kreeften in drie kooien. De groep van vandaag kreeg dus een wat karigere lunch (al had Kirsten nog wat kreeft de in vriezer liggen). 

De avond bleef heel gezellig. Met leuke en soms ook diepzinnige gesprekken en een lekker glaasje wijn. Maar ook op tijd naar bed want om 6:00 werden motor en aggregaat weer aangezet en een effectievere wekker is er niet.

Het ontbijt stond al ongeveer klaar toen wij wakker werden na een korte maar redelijke goede nachtrust. Het regende aanvankelijk flink en was behoorlijk bewolkt maar langzamerhand trokken de wolken wat open en dat leverde weer prachtige, sprookjesachtige, beelden op. We stopten nog bij een mooie waterval om een groepsfoto te maken. Echt leuk want het was werkelijk een hele leuke groep. Met iedereen kon je een leuk gesprek hebben. Vlak voordat we aanmeerden werden we door Kirsten gevraagd om met zijn allen ‘happy birthday’ te zingen voor een bevriend schipper die vandaag 60 werd. Uit volle borst, heel vals maar wel gemeend, werd de arme man toegezongen. 

Via dezelfde weg als dat we kwamen gingen we terug naar Manapouri waar we heel hartelijk afscheid van iedereen namen. Dit was echt een ervaring om nooit meer te vergeten. 

Het was netto 3 uur rijden naar Clyde maar met de nodige tussenstops, waaronder lunch, waren we om 16:30 in Clyde. Heel gaaf was een stop even voorbij Queenstown. Dat stadje met 12500 inwoners is het buitensportmekka van NZ en ‘thrill-sport capital of the world’ waar het bungeejumpen bijvoorbeeld is uitgevonden. Juist dat bungeejumpen zagen we dus. Geweldig om te zien al is het niets voor mij. 

In Clyde zijn we gelijk even bij BikeItNow naar binnen gelopen om nog wat dingen over de fietstocht, die we vanaf morgen gaan ondernemen, af te stemmen. Daar troffen we Theo en Manuela weer die ook op de Southern Secret meevoeren (en die we eerder in Hong Kong al ontmoet hadden). Zijn gaan morgen een eendaagse fietstocht maken. Er bleef zowaar nog wat tijd over om een stukje te gaan hardlopen. Was tenslotte alweer een week geleden. Voor lange runs nemen we niet echt de tijd maar zowel de eerste als tweede week hebben we dan toch een kort stukje gelopen. Houden we het toch nog bij.

Overigens is Clyde een charmant en historisch dorpje en verblijven we wederom in een geweldige B&B. Daar zullen we zondag of maandag nog wat meer over schrijven en hopelijk nog wat foto’s van plaatsen. Maar morgen …. paddle on!