De 3e zondag in oktober betekent ’t Molenhoeks Makkie, MoMakkie, of MoMa. We liepen MoMakkie al 6 keer eerder, elk jaar vanaf 2012, het eerste jaar dat we hardlopen. De eerste keer en vorig jaar liepen we de 5 kilometer en de keren tussendoor de 10 km. Het werd dus echt een keer tijd om de langste, zwaarste, afstand te lopen, de 15 kilometer, ook wel de Mokerslag genoemd! Paste mooi in ons doel om dit jaar een paar trailruns te lopen. Weliswaar staat MoMakkie niet als trailrun in de boeken, het is er weel één en een hele echte ook. Op zo’n twee kilometer na onverhard, over smalle en brede bos- en zandpaden, met wortels en stenen en continu op en af. Door ’t mooie bos tussen Molenhoek en de weg tussen Mook en Groesbeek.
Zoals wel vaker tijdens MoMakkie was het gisteren fantastisch weer. Sterker nog, met een temperatuur van rond de 10 graden en een lekker zonnetje was het misschien wel het beste hardloopweer wat we ons kunnen wensen.
Vier weken geleden liepen we de, zwaardere, Posbanklooptrail. Die ging echt lekker en gaf ons beiden voldoend vertrouwen in de Mokerslag. Alleen kreeg Christel in de weken daarna wat last van haar knie. Ze heeft dus lang geaarzeld om de Mokerslag te doen of toch maar de 5 of 10 km. De laatste dagen hield de knie zich rustig dus koos ook Christel voor de Mokerslag. En om dat alvast duidelijk te maken: ze heeft er geen spijt van. Ze heeft weliswaar rustig gelopen maar heeft nauwelijks gewandeld, op een steile helling naar beneden na, en pijnvrij kunnen lopen. Ook nu, een dag later, is alles ok. Beetje stijve knie, maar dat is dan ook alles. Ik heb zelf wat steviger doorgelopen. Ik had mij zelf als doel gesteld om de Mokerslag in ongeveer anderhalf uur te lopen en dat is precies gelukt! Lopen ging echt heel erg goed. De eerste 12 kilometer of zo gingen als vanzelf. Kilometer 13 en 14 waren nog wel zwaar (veel op en af en lastige paden), maar de laatste kilometer was het naar beneden knallen richting finish. Zelfs nog stevig kunnen versnellen in de finishstraat. Meteen na de finish trof ik Richard, een neef van Christel, die een paar seconden eerder op de 10km was gefinisht. Ook hij vond het een fantastisch evenement en zette een erg mooie tijd neer van 51:21 neer op de 10 kilometer. Over de 15 kilometer deed ik 1:30:04 en Christel 1:39:46. Christel liep in het begin helemaal achteraan, net voor de mountainbikers die achter de laatste lopers aanrijden, maar al snel begon ze mensen in te halen. Is wel vaker het geval. Christel kan heel goed inschatten hoe ze moet beginnen, rustig, om dan gestaag door te blijven lopen, waar veel anderen simpelweg te snel beginnen. Beide hebben we genoeg mensen nog achter ons gelaten.
En nu zijn we wel verkocht. Ook volgend jaar moet de Mokerslag maar weer op het programma! Tenminste als dat past met andere (hardloop)uitdagingen, maar dat moet waarschijnlijk wel lukken.
Maar nu eerst, op naar de 7HL!
Hieronder nog een aantal foto’s. De meeste zijn gemaakt door Maria, een tante van Christel. Ab en Maria zijn onze trouwste fans bij MoMakkie (en eigenlijk ook bij de 7HL).
Bij de Verzinkerij (1)
Bij de Verzinkerij (2)
Bij de Verzinkerij (3)
Bij de Verzinkerij (4)
Bij de Verzinkerij (5)
Heumense Schans (1)
Heumense Schans (1)
Richard draait de finishstraat op
Finishstraat (1)
Finishstraat (2)
Finishstraat (3)
Finishstraat (4)
Finishstraat (5)
