Het was wederom een leuke dag op de bike! Onze tocht begon vandaag bij de Aschbach lift. Om daar te komen hebben we de trein genomen. Eenmaal in de trein bleken we niet de enige bikers die richting de Aschbach lift gingen. We zaten met een groep van 6 Duitse mountainbikers en heel veel wandelaars en overige toeristen in de trein. De layout van het treinstel waar de fietsen in moesten was niet echt handig. Eerst een deel van de coupe waar mensen zaten en dan een deel waar plaats was voor de fietsen, m.a.w. je moet je bij drukte altijd door de mensen heen worstelen met een bike met een breed stuur. Enfin, uiteindelijk aangekomen bij station Rabland is het met zijn allen gelukt om uit te stappen. De meeste medereizigers waren behulpzaam door aan de kant te gaan of even uit te stappen. Tussen al die goedwillende mensen tref je ook wel eens een kwaadwillende gast aan en die was er nu in de vorm van een, waarschijnlijk dronken of anderszins onder invloed, vechtersbaas. Hij had bij het instappen al commentaar gehad op het feit dat er fietsers in de trein waren (“fietsen zijn om op te rijden en niet om in de trein te staan”) en maakte een boel misbaar toen we uitstapten. Erger nog, hij probeerde het uitstappen van een aantal van de Duitsers te verhinderen. Waarop één van de Duitser het misbaksel naar buiten trok, tegen de trein aan duwde en dreigde hem een paar klappen te verkopen. Een andere, oudere Duitser, de-escaleerde en alle fietsers konden verder zonder gedoe de trein uit.

Samen met de Duitsers gingen we toen met de Aschbachlift omhoog. Alle fietsers in één keer in de gondel met nog een flinke kinderwagen erbij. Ging probleemloos! Boven scheen heerlijk te zon maar was het nog niet te warm en dus een aangename temperatuur om aan de klim van ongeveer 400 hoogtemeters te beginnen, deels over asfalt en deels over Schotter. In het begin was de klim weer lekker steil (boven de 10%), maar vlakte op het laatste stuk wat uit. Boven aangekomen besloten we eerst wat te drinken met een stukje gebak erbij. Het was toen 12:00 en we lustten wel wat. Dus even kort van de route afgeweken om naar het Vigljoch te gaan waar we in een hele nieuw bergrestaurant heerlijk gebak genuttigd hebben. Na deze aangename break begonnen we aan de Bike Highline Meran, een zogenaamde Höhenweg of Panoramaweg die vanaf het Vigljoch 18km naar het westen loopt, hoog boven het dal. En dus waren er weer fraaie panorama’s te bewonderen. Het grootste deel van de Bike Highline is een redelijke tot goede Schotterweg, maar er zat ook een gaaf stuk trail tussen. Die trail golfde een beetje op en neer en was lekker uitdagend zonder al te moeilijk te zijn. Aan het begin van de trail kukelde Christel nog om in een bocht (omhoog, dus bij snelheid 0) en sloeg ze op wonderbaarlijke wijze met haar pols tegen haar kin. Kin blauw en pols blauw, maar verder niets aan de hand.

Volgende stop was de Tabland Alm, voor een late lunch. Vlakbij de alm zagen we al twee ezels in de wei staan en direct bij de Alm stonden nog een zwangere ezelin en haar ontzettend lief uitziende jonkie. Toen we aankwamen lag deze behaaglijk op de grond en liet zich uitgebreid aaien door een klein meisje. Naderhand begaven moeder en kind zich nog tussen de tafels van het terras. Zo leuk!. Sowieso was dit een hele leuke alm, hier noemen ze dit een “urige Alm” (gezellig authentiek) en dat was het zeker. En naast de ezels waren er koeien en varkens aanwezig. Gezelligheid troef dus! En we hebben we ook nog eens lekker gegeten en gedronken. Christel koos voor lauwwarme, ontzettend verse, melk die ze moesten verwarmen omdat ze anders de room niet af konden scheppen. Wat wil je nog meer?

Nou ja, trail rijden dus. En dat kwam na de Bike Highline. We konden daar kiezen uit de Fontana en Lupo trails naar beneden naar het dal. Het werd de Lupo trail, een S1 trail. Ongeveer 750 meter dalen in 4,5km. De trail was onbeschrijfelijk gaaf. Veel flow, lekkere afwisseling tussen steile en minder steile stukken, soms stenig, soms gewoon bosbodem. Heel leuk en voor ons, op twee bochten na, in zijn geheel te berijden. De Lupo trail was voor ons toch wel de kers op de taart. Beneden aangekomen zijn we via het ondertussen zo bekende fietspad langs de Etsch terug naar Latsch gereden. Na 37km en 1000hm zat de tocht erop.

Ook vanavond was het eten weer prima. Helemaal uitzonderlijk was het uitgebreide dessert buffet. Zo veel keus is niet meer normaal! We hebben ons nog kunnen inhouden, maar ook maar net. We moesten natuurlijk wel voorkomen dat we morgen geen berg meer op kunnen rijden!

Download file: Vinschgau-07-09-17.gpx

1 reactie

RiAnt · 2017/09/08 op 08:17

Geniet er vandaag ook nog van.! ! Nu kan het nog.

Gesloten voor reacties.