Stevensloop 2017 – halve marathon

Het is al weer even geleden dat ik een artikeltje op onze website zette. Tijdens onze skivakantie aan het begin van dit jaar brak Christel haar enkel. Dit zorgde ervoor dat onze droomvakantie naar Nieuw Zeeland (7 weken) niet door kon gaan. Gelukkig loopt Nieuw Zeeland niet weg en plannen we nu om over een paar jaar alsnog deze vakantie te maken. Alle plannen voor de eerste drie maanden van dit jaar konden dus op de schop. Dat betekende ook dat ik mijn sabbatical maar beëindigd heb en mij op mijn nieuw project, het VR Lab, heb gestort. Ik zal nog wel een keer iets over mijn avonturen in virtuele werkelijkheden schrijven. Deze post gaat over een ander plan wat op de schop ging.

Het was  de bedoeling dat Christel en ik de 10EM (Engelse mijl, ongeveer 16km) van Apeldoorn zouden lopen tijdens de Midwinter Marathon. Maar omdat we nu toch thuis zouden zijn tijdens de Stevensloop in Nijmegen, ben ik maar eens gaan overleggen met mijn hardlooptrainer van LOL Malden of de halve marathon van de Stevensloop niet tot de mogelijkheden zou behoren. Hij dacht van wel maar het leek hem dan wel verstandig om de Midwinter Marathon over te slaan. Die zou het trainingsschema te veel verstoren. Dus ontving ik van hem een trainingsschema dat ik enthousiast ben gaan volgen. Maar niet zonder uitdagingen! Ik had eind december nieuwe schoenen gekocht en was van mijn vertrouwde Saucony lijn afgeweken om eens iets nieuws te proberen. Slecht idee! Elke training, kort of lang, had ik het idee dat ik liep te “klotsen”. En na trainingen langer dan een half uur had ik steevast blaren. In het begin dacht ik nog dat de schoenen gewoon ingelopen moesten worden en dat ik even aan de nieuwe schoenen moest wennen, maar toen het ook na 100km op die schoenen nog steeds hetzelfde liedje was, besloot ik terug te gaan naar Run2Day Nijmegen. Toen de eigenaar daar mijn verhaal had aangehoord liet hij me weer de, weliswaar vernieuwde versie van, mijn vertrouwde Saucony lijn proberen. Het was of ik thuiskwam. Ze zaten als gegoten en voelden gelijk goed. Overigens deden diezelfde schoenen dat in december niet, precies de reden waarom ik “vreemd gegaan” was. Ik verwachtte dat ik de nieuwe schoenen dan tegen korting kon kopen, omdat ik tenslotte al flink wat kilometers op die andere had gelopen, maar dat viel mee. Run2Day ruilde de schoenen gewoon om en, omdat de Saucony’s iets goedkoper waren, kreeg ik nog wat geld terug! Wat een service! Dit soort ervaringen maakt toch dat ik voor sommige producten echt naar de speciaalzaak blijf gaan en niet online ga kopen, terwijl ik toch een echte online consument ben. En die schoenen waren niet de enige problemen. Tijdens een training met LOL Malden liep ik een vervelende blessure op. Er is weliswaar geen officiële diagnose gesteld, maar ik denk dat door overbelasting de aanhechting van mijn onderste buikspieren geïrriteerd raakte. Mijn theorie is dat ik mijn houding aanpaste om te compenseren voor de niet zo fijne schoenen (dit was voor de ruil). Resultaat was wel een, weliswaar lichte blessure, waar ik een paar weken last van heb gehad.

Nadat ik de schoenen omgeruild waren en ik een weekje rust heb gehouden om mijn blessure onder controle te krijgen was ik pas echt klaar om te trainen. Erg bevordelijk was dat natuurlijk niet voor mijn schema maar gelukkig gingen de trainingen lekker. Ik heb weliswaar vooral getraind op tijd en afstand en niet op snelheid maar het lopen ging wel steeds beter. Ik heb me ook netjes aan de “tapering” periode gehouden. In die periode verminder je het trainingsvolume en de intensiteit van training drastisch. Er treedt dan een effect op dat supercompensatie heet waarna je sterker tevoorschijn komt uit de rustperiode. Voor een halve marathon staat voor die periode zo’n twee weken. Afgelopen zondag, 19 maart, was ik er dus klaar voor. Weliswaar met een suboptimale voorbereiding, maar ook met heel veel zin en enthousiasme. Ik dacht op een tijd uit te kunnen komen van tussen de 2 uur en 5 minuten en 2 uur en 10 minuten, maar stiekem hoopte ik op meer.

Zondagochtend heb ik heel rustig aan gedaan en mijn ontbijt goed getimed, zodat ik genoeg energie in mijn lijf zou hebben voor de wedstrijd. Ik had gepland, om als het droog was, op de fiets naar de start te gaan. Ik vind fietsen in zo’n geval fijn omdat je dan al wat opwarming hebt en na afloop de beentjes even los kunt trappen. En het weer viel, ondanks de slechte voorspellingen mee. Droog, een aangename loop temperatuur maar wel (te) veel wind. Ik had netjes gepland hoe laat ik zou moeten vertrekken en alle spullen klaarliggen. Ik heb dan ook werkelijk geen idee waarom die planning alsnog in de soep moest lopen, maar dat deed die dus wel. Ik vertrok al aan de late kant maar kwam er na een stukje fietsen achter dat ik mijn telefoon nog aan de oplader had hangen. Dus snel terug gefietst, want wie gaat er nou zonder telefoon op stap, en alsnog de telefoon opgehaald. Vervolgens heb ik stevig moeten doorfietsen om nog een beetje op tijd in het ROC Nijmegen te kunnen zijn. Daar was gelegenheid tot het stallen van de fiets en tot omkleden. Gelukkig bleek ik nog genoeg tijd te hebben om na het gehaaste fietsen op een normale manier, met wat oefeningen ter opwarming, naar de start te gaan. Jammer alleen dat ik toch al wat energie verspeeld had tijdens het fietsen. In mijn startvak, het laatste, ben ik op zoek gegaan naar Marijke van LOL, die  in hetzelfde vak zou starten. Vlak voor de start vond ik haar, of eigenlijk vond zij mij, en toen konden we weg. De eerste paar kilometers hebben we samen gelopen. En het ging gelijk lekker. Wel hebben we na de eerste kilometer ietsjes gas teruggenomen omdat we, enthousiast als altijd, toch wat snel gestart waren. Op de Oversteek heb ik bij het omhoog lopen mijn eigen tempo gekozen. Dat lag duidelijk hoger dan van de meeste lopers om ons heen en ook dan dat van Marijke. Ik liep langzaam een beetje op haar uit. Overigens niet al te veel want lange tijd heeft ze mij nog in het oog gehad een eindje vooruit. De route draaide vanaf de Oversteek richting Veur-Lent. Dat eiland in de Waal bereikten we via de “Zalige Brug”. Dwars over het Veur-Lent lopen stonden vlak na kilometer 7 Christel en haar ouders mij enthousiast aan te moedigen. Ze hadden speciaal deze plek uitgekozen omdat ze mij dan later nog een keer zouden kunnen zien op de Lentse Warande. Het was heerlijk lopen. En tot een kilometer of 16 à 17 ging het ook heel erg lekker. Daarna kreeg ik het echt een stuk moeilijker. Leek het tot er dat moment nog op dat ik nog een PR zou kunnen lopen, dan had ik rond de 2:04 of harder moeten lopen, moest ik toen voor mezelf toegeven dat een PR niet ging lukken. Gas teruggenomen dus en maar door! De 19e kilometer voerde ons lopers over de Lentse Warande en daar stonden Christel en haar ouders me nog een keer aan te moedigen. Heel erg leuk! Hierna volgde de Waalbrug. Best pittig aangezien die voor een lange stuk een beetje omhoog loopt. En ondanks dat ik al tig keer had overwogen om even te gaan wandelen kon ik me er nog steeds toe zetten om door te rennen. Helaas brak ik wat dat betreft even aan het einde van die Waalbrug. Maar ik was pas net begonnen met wandelen toen Marijke langszij kwam en mij aanmoedigde met haar mee te lopen. Dat heb ik dus maar gedaan. Tot op het plein voor het Valkhof museum. Daar heb ik Marijke laten gaan en ben ik heel eventjes gaan wandelen. Dit bood voldoende herstel om de laatste honderden meters weer in volle snelheid naar de finish te rennen. Doodmoe kwam ik in 2:07:08 over de finish. Helaas geen PR, maar toch wel tevreden gezien het wel overeen kwam met mijn streeftijd. 

Marijke was even voor mij gefinisht en had even op mij gewacht. Ik moet wel zeggen dat ik die AA-Drink na de finish echt nodig had om weer bij te komen. Samen met Maarten, de man van Marijke, zijn we terug naar de start en parkeergarage (Maarten en Marijke) en ROC (ik) gewandeld. Onderweg heb ik nog even het Stevensloop shirt opgehaald dat ik besteld had. Bij het ROC heb ik echt even de tijd genomen om nog wat te eten en rustig om te kleden. En toen de terugweg op de fiets. Oei. Had ik het aanbod van Maarten maar aangenomen om de fiets te laten staan en met hun mee te rijden! Die terugweg was lang en vermoeiend en ook nog eens deels tegen de wind in. Maar goed, uiteindelijk was ik dan toch thuis waar ik snel een beetje herstelde. Genoeg om lekker te gaan eten bij ’t Galjoen in Malden. Een lekker stuk vlees met een mooi glas rode wijn was mijn beloning. Ik moet zeggen dat de spierpijn, die ik uiteraard wel had op maandag en dinsdag, mij reuze meeviel. Dat heb ik wel eens erger gehad.

Ik ben meteen begonnen met plannen maken voor volgende hardloopevenementen. Mogelijk ga ik nog meedoen aan de Wings for Life World Run op 7 mei in Breda (met catcher car, heel bijzonder) en bezie ik nu welke halve marathon ik in het najaar nog wil lopen. Momenteel gooien Eindhoven of Breda (Singelloop) hoge ogen. En natuurlijk eens kijken of Christel dan ook weer kan lopen. Haar herstel lijkt nu voorspoedig te verlopen en het zal niet al te lang meer duren voordat ze weer aan conditie kan gaan werken waarna ze het hardlopen weer hoopt op te pakken. Uiteraard zal zij niet gaan voor een halve marathon maar zowel in Eindhoven als ook in Breda zijn ook andere afstanden te lopen. Zelf wil ik de training voor mijn volgende halve marathon wel nog wat anders aanpakken of beter gezegd wat uitbreiden. Ik wil vaker een tweetal uren lopen omdat ik denk dat ik die “gewenning” nodig heb. Ik overweeg daarnaast ook één of twee keer een langer stuk te lopen. Hopelijk geeft dat mij voldoende basis om de volgende keer wel een PR te lopen. Moet ik natuurlijk wel vrij blijven van blessures en andere ongemakken!