Gisteren was het weer zover, onze 4e Zevenheuvelenloop (7HL) stond op het programma. Nu stond dit jaar meer in het teken van het fietsen dan het hardlopen dus erg consequent hebben we niet getraind. Daarvoor hebben we ook te veel vakanties gevierd waarin we niet of nauwelijks gerend hebben. Ik heb dan ook ruim 30% minder trainingskilometers achter de rug dan in 2014 en 2015. Daarnaast hebben we beide niet heel gestructureerd getraind dit jaar. Trainden we in 2014 gestructureerd voor de halve marathon van Eindhoven en ik vorig jaar voor de halve marathon van Brede, dit jaar hebben we vooral op gevoel getraind. Wel heb ik zo veel mogelijk drie keer per week getraind in de weken dat we thuis waren en heb ik toch geprobeerd die drie trainingen een beetje in te delen: één lange rustige duurloop, één interval training of training met hardloopgroepje en één training die ik invulde naar gelang ik zin had, soms een tempoloop (kortere loop op wedstrijdtempo) en soms gewoon genieten van hardlopen, het weer en/of de omgeving. Dit ‘eigen’ schema heeft Christel de laatste weken ook zo ongeveer gevolgd, maar daarvoor was het bij haar allemaal toch wat meer ad-hoc. Veel verwachtten we beiden dan ook niet van de 7HL, maar anderzijds was ik nog wel in staat gebleken om PR’s te lopen tijdens de Bruggenloop en Molenhoeks Makkie. Tevens hadden we de afgelopen tijd onze afstanden tijdens onze duurlopen steeds met een kilometertje uitgebreid tot 14 kilometer tijdens de laatste duurloop van een week geleden. En die duurlopen gingen ook gewoon lekker. Kortom: we zouden wel zien. Hadden we ons dan geen doelen gesteld? Jawel, Christel wilde gewoon lekker uitlopen en mikte daarbij op één uur en 35 minuten en ik wilde toch in ieder geval een tijd van 1 uur en 25 minuten lopen.

De week voorafgaande aan de 7HL werden de weersvoorspellingen steeds slechter; storm en regen tot zeer veel regen zou op het menu staan. Pas op zaterdag werden de voorspellingen wat milder, althans voor wat betreft de regen, en op zaterdagavond werd zelfs droog weer voorspeld. Gelukkig kwam die laatste voorspelling uit. Het is tijdens de hele race droog gebleven. Wel woei het ontzettend hard. Maar heel erg veel last hadden we nou ook weer niet van die wind. De stukken waar we de wind vol tegen hadden werden gecompenseerd met stukken waarin we de wind lekker in de rug hadden. Kortom: de omstandigheden waren misschien niet ideaal, maar bepaald ook niet echt slecht.

Zoals de voorgaande jaren hadden we weer afgesproken met Kitty dat we haar woning als uitvalsbasis zouden gebruiken. Kitty woont lekker dicht bij de start aan de Annastraat. En zoals vaak bij een hardloopwedstrijd in de omgeving zijn we met de fiets gegaan. Dat heeft als voordeel dat we de spieren al een beetje los kunnen maken en op kunnen warmen op de heenweg en dat we de terugweg als een relaxte cooling-down kunnen gebruiken. Op de heenweg hadden we gisteren overigens de wind vol in de rug wat betekende dat de terugweg wat meer bikkelen was, alhoewel de wind toen toch net iets minder hevig woei.

Uitslag 7HL LeonOp basis van de tijden die we opgegeven hadden bij inschrijving startte ik vanuit het rode vak en Christel vanuit het roze vak. Via Facebook was ik erachter gekomen dat veel mensen die ik kende in rood zouden starten, maar daar aangekomen heb ik niemand gezien. Het is ook echt een massale gebeurtenis, met wederom tegen de 25.000 deelnemers op de 15km. Ik heb nog wel even de tijd genomen op wat warming-up te doen voor de start, maar ook weer niet al te veel omdat je bij zo’n massale loop toch nog een hele tijd in het startvak staat. In dit geval zeker 10 minuten voordat we begonnen te wandelen/schuifelen richting de startstreep. Het voordeel van een zandloper start is wel dat je na de startstreep ook ongehinderd kunt lopen. Ik vertrok op een heel aardig tempo wat ik dacht de eerste kilometers wel vol te kunnen houden. Mijn plan was om na 5 kilometer eens te bezien hoe het ging en van daaruit een verder plan te trekken. En zo geschiedde ook. Ik kreeg tijdens de eerste kilometers wel wat last van strakke kuiten maar dat was snel opgelost door even met wat hogere knieheffingen te lopen (een trucje dat ik ooit geleerd heb van de looptrainster van Christel). De eerste 5 kilometer gingen dan ook best aardig, niet zo soepel als voorgaande jaren maar goed genoeg om hoop te houden op een aardige tijd. Ik besloot om op de Derdebaan het tempo wat te verhogen en dan na de 7e of 8e kilometer te bezien waar het schip zou kunnen stranden. In de bocht Groesbeekseweg-Derdebaan stonden gewoontetrouw de oom en tante en ouders van Christel ons aan te moedigen. Zij waren ook nog zo vriendelijk om wat foto’s te maken. Ik begon steeds gemakkelijker te lopen en ook op de Zevenheuvelenweg ging het lekker, in een aardig tempo omhoog (meestal inhalend ipv ingehaald wordend) en in een hoog tempo steeds naar beneden. Dit leidde er ook toe dat ik vertrouwen begon te krijgen dat ik toch nog in de buurt van mijn tijd van vorig jaar, 1:22:16, zou kunnen komen. Nadat ook de klim naar hotel Erica lekker liep, kreeg ik door dat een PR er toch wel eens in zou kunnen zitten. Dus, het tempo nog maar een keer verhoogd en geprobeerd de laatste 500 meter tot een kilometer al sprintend af te werken. Dat laatste lukte maar gedeeltelijk omdat het op sommige plekken bijna niet mogelijk was mensen in te halen. In voorgaande edities had ik dat nooit zou ervaren in tegenstelling tot Christel. Maar het lukte om een mooi PR te lopen, 1:21:32, waarmee ik dus 44 seconden sneller was dan vorig jaar. En in tegenstelling tot de voorgaande jaren was ik lang niet zo leeg na afloop. Ik zie dus mogelijkheden voor nog snellere 7HL’s. Na de finish tijdens het schuifelen naar de AA-drink en medailles (die ik overigens dit jaar niet besteld had) kwam ik Trix van mijn rengroepje nog tegen. Ook zij had lekker gelopen en nauwelijks last gehad van de harde wind.

Christel is ongeveer een kwartier na mij gestart. Het liep eigenlijk al direct lekker bij haar. Voor haar gevoel liep ze soepeler dan de afgelopen trainingen en kon ze dan ook een wat hoger tempo aanhouden dan ze eerst voor mogelijk hield. Ze kon steeds weer een beetje versnellen zodat haar tweede 5 kilometer weer net wat sneller waren dan haar eerste 5 kilometer en de laatste weer wat sneller dan het middenstuk. Het lukte haar dus ruimschoots om lekker uit te lopen en haar tijd was substantieel sneller dan vooraf gedacht. 1:32:19. Weliswaar een stuk langzamer dan haar PR, maar dat moet er dan maar in een ander jaar aan gaan; volgend jaar willen we (na onze reis naar Nieuw-Zeeland) weer gestructureerder en met minder lange tussenpauzes gaan rennen. Dat zal zich zeker in snellere tijden vertalen. Ook Christel had niet veel last van de wind. Waar ik zo slim was geweest om een bril met witte glazen op te zetten, had zij dat vergeten maar gelukkig kon ze bij windvlagen tijdig haar ogen bijna dichtknijpen waardoor ze toch geen last van haar lenzen kreeg wat op andere momenten met harde wind nogal eens is voorgevallen. Door de harde wind was kleding lastig te kiezen maar mede dankzij wat Christel las in appjes van haar hardloopgroep en trainster kon ze een goede afweging maken van onderweg niet te warm en vooraf (met poncho) en na afloop niet te koud.

Nu eens kijken of we nog een loop mee kunnen pakken voordat we in februari naar NZ vertrekken. Misschien is de Midwintermarathon (10 EM) wel iets voor ons!

Categorieën: Hardlopen