We moesten vandaag echt aan de bak. Waren de eerste twee wandelingen nog bescheiden qua lengte, vandaag was het een hele beste lus van  ruim 20 kilometer met meer dan 600 hoogtemeters. Of het de koninginne-etappe is kunnen we nog niet zeggen want er volgen nog twee lange wandelwagen (en één korter, morgen). 

Het ontbijt vanochtend was netjes verzorgd. Een soort van a la carte ontbijt, misschien met wat weinig brood voor wandelaars, al hadden we ongetwijfeld meer kunnen vragen. Het ontbijt wordt normaal op het terrras opgediend maar omdat het vanochtend heel eventjes een ietsiepietsie regende werd het in de soort van serre geserveerd, een fraaie locatie voor het begin van een mooie dag. We maken later nog wel wat meer foto’s van dit leuke onderkomen.

Vanuit El Jardin de los Sueños liepen we eerst richting en vervolgens door Rodalquilar. Dit is een erg fraai dorpjes met veel mooie bloemenpracht en kunst in de vorm van posters aan de woningen. Vanuit Rodalquilar liepen we (licht) stijgend naar de oude goudmijnen van het stadje. Deze zijn niet meer in gebruik, maar zorgden ooit voor veel werkgelegenheid. Nu wonen er nog geen 200 mensen in het dorpe, maar indertijd meer dan 1000. De ruïnes van de mijnen en bijbehorende gebouwen zijn volop te zien langs de brede onverharde Ruta de la Mineria die we volgden naar het achterland van Rodalquilar. Via brede paden kwamen we uit bij de afslag naar Cortijo del Fraile, een oude boerderij die het decor vormt van het toneelstuk ‘De Bloedbruiloft’ van García Lorca. Wij hebben de Cortijo niet bezocht omdat de wandeling dan nog weer langer zou worden, maar vervolgden de route een eenzame vallei in. Het pad door deze vallei, eerst breed en daarna smal, steeg steeds steiler naar een bergkam (of eigenlijk heuvelkam, want op 460 meter hoogte). De vallei bevatte opvallend veel vegetatie. De rest van de route ging door een dor en droog gebied maar hier heerst een vochtiger microklimaat door wat vochtigere lucht die van de hoge bergen in het binnenland wordt aangevoerd. Het was op dit stuk af en toe klauteren geblazen over rotsen. Al met al een heel fraai pad. Bijna boven hebben we ons de picknick spullen laten smaken, zittend op een rotsblok langs het pad.

Na de klim volgende een lange, soms steile, afdaling over een brede, meest onverharde, weg richting het vissersdorpje Isleta del Moro. Ondanks de fraaie uitzichten op zee en de omliggende heuvels was dit stuk wat saaier dan de rest van de route omdat het pad en de uitzichten lange tijd ongeveer hetzelfde bleven. In het charmante dorpje Isleta del Moro hebben we op een terrasje wat gedronken en gegeten (ijs voor Christel en tapas, een gefrituurd visje, voor mij) en zijn toen naar het strand gelopen waar Christel nog even de tijd nam om pootje te baden.

We vervolgden de route door een mooie oase, gevolgd door smalle geitenpaadjes om uiteindelijk een kilometer of zo over de verharde weg te lopen. Het laatste stukje liepen we relaxed door de ‘velden’ in de vallei van Rodalquilar. We zijn meteen maar even neergestreken op het terras van onze Casa Rural voor een kopje koffie. We dachten vanavond te kunnen eten in Rodalquilar zelf, maar alles bleek dicht. Dus maar weer naar het restaurant van gisteren gelopen. Dat bleek ook dicht, maar het daarnaast gelegen Alacena Azul was gelukkig wel open. Weliswaar konden we alleen maar kiezen binnen een driegangen keuzemenu, maar wel met vier keuzes per gang. En het eten was heerlijk. Fantasierijk, mooi bereid en zeer smakelijk. Dan nemen we even op de koop toe dat het restaurant, wat niet bepaald druk bezet was, niet heel erg gezellig was. Overigens was de muziekkeuze dan wel weer grappig, een soort van Spaanse rock-and-roll. En om de rekening moesten we heel hard lachen. Voor €45 waren we klaar, inclusief een hapje vooraf, drie glazen wijn en een fles water.

Download file: 2016-11-02.gpx

1 reactie

Ri Ant · 2016/11/03 op 00:14

Wat weer prachtige foto’ s van prachtige omgevingen en prachtige mensen. Gr.veel vak. fun. RiAnt

Gesloten voor reacties.