Mijn Molenhoeks Makkie 2016

Oei wat heb ik een spierpijn. Vooral in de bovenbenen en in mijn bilspieren. Lijkt wel of ik stevig ben wezen hardlopen op een heuvelachtig parcours! Dat is dus precies wat ik gisteren deed.

Christel en ik deden alweer voor de 5e keer mee aan het Molenhoeks Makkie (Moma) en voor de 4e keer aan de 10km. Een soort van jubileum dus. Zoals wel vaker met Moma was het fantastisch weer gisteren. Een lekker zonnetje, met een ideale temperatuur (denk 10 tot 12 graden) voor hardlopen. Zoals altijd gingen we met de fiets naar Molenhoek, wat gelijk als een eerste fase van de warming-up dient. Anders dan voorgaande jaren namen we nu individueel deel, want er was dit jaar geen Aia/Kofax team om mee deel te nemen (los of ik daar nog wel voor in aanmerking zou zijn gekomen). We kwamen even na 10:00 aan in Molenhoek. We hadden dus nog voldoende tijd om een warming-up te doen. Ik vind dat voor Moma ook nog eens extra belangrijk want de eerste kilometer is er eentje waar je stevig op kunt doorlopen. Daarna ga je het bos in met zand en hellingen en loopt de snelheid dus sowieso terug. Eenmaal klaar met de warming-up liepen we richting de startvakken waar de 5km al klaarstond om te vertrekken. Tot mijn grote vreugde zag ik dat Rene alsnog had besloten om mee te doen en klaar stond voor zijn 5 kilometer. Hij bleek later een vet PR (van iets meer dan 27 minuten) te hebben gerend en dat op zo’n lastig parcours! Christel en ik stelden ons op in het startvak dat bedoeld was voor lopers met een verwachte eindtijd van 50 tot 60 minuten. Aangezien ik vorig jaar 57:01 gelopen had, was dat wel passend. Christel had vorig jaar net boven het uur gelopen dus leek dit ook voor haar wel te kloppen. We waren beide niet bepaald topfit overigens. Allebei zijn we een beetje verkouden en Christel nog een beetje meer dan ik. En daarnaast hebben we dit jaar meer focus gehad op fietsen dan op hardlopen. Maar aangezien we optimistisch blijven, toch voor dit startvak gekozen.

Vanaf het begin ging het voor mij lekker. Ik kon snel starten en liep heerlijk probleemloos en vlot de eerste kilometer in 5:18 en ook de tweede kilometer ging met 5:35 nog vrij vlot. Hierna moest het tempo even terug op de lastige stukken in het bos maar die teruggang viel eigenlijk reuze mee (6:09 en 6:05 respectievelijk) om in kilometer 5 alweer flink door te kunnen halen met 5:29. Deze kilometer is dan ook grotendeels in dalende lijn maar eindigt wel met de gevreesde Mookerschans waar ik dribbelend naar boven ging. De 6e kilometer was de laatste langzamere kilometer met 6:04, vanwege het effect van de Mookerschans en het daaropvolgende volgende verraderlijke stuk vals plat omhoog. Maar daarna heb ik heerlijk kunnen versnellen! Zelfs het laatste lastige stuk in het bos onderdaan het Jachtslot kon me niet al te veel deren, alhoewel ik nog een paar meter gelopen heb op de laatste klim zodat ik de laatste kilometer echt heel rap heb kunnen lopen, in 4:39, en de laatste 600 meter, verhard na het bruggetje en licht omlaag lopend, zelfs met een gemiddelde van 4:01 (15 km/h!). Dat kwam mede omdat ik toen achter en naast een hele snelle dame liep. Zij versnelde tot twee keer toe nog en riep mij op de laatste 100 meter nog toe, “kom op”. Heel sympathiek en zeker behulpzaam om mij zo’n snelle laatste kilometer te laten lopen, ook al moest ik haar een paar meter voor de finish alsnog laten gaan. Mijn eindtijd kwam hiermee op een nieuw Moma PR van 56:24, waarmee ik 37 seconden sneller was dan vorig jaar, waarmee ik uiteraard heel erg tevreden was!

Christel had meer last van haar verkoudheid en liep wel een lekkere Moma, maar al na een paar kilometer had ze de hoop op een snelle Moma opgegeven. Zij kwam na 1:03:29 over de finish. Wel tevreden over de mooie loop en het lekkere rennen, maar ook met de hoop om op de 7HL die over vijf weken plaatsvindt, substantieel beter te lopen.

Onderweg zagen we weer twee keer onze trouwe supports, Ab en Maria (oom en tante van Christel), die al een aantal jaren langs de weg staan. Zij hebben weer leuke foto’s gemaakt!