TransAlp dag 3: trails rijden boven Ischgl

Vandaag stond een bijzondere dag op het programma. Niet verder rijden op onze route richting Meran, maar trails rijden in het skigebied van Ischgl-Samnaun. Door zo handig mogelijk gebruik te maken van skiliften was het de bedoeling om zo veel als praktisch was hoogtemeters te vermijden. Dat lukt nooit helemaal maar we hebben toch vooral naar beneden gereden over hele mooie trails. Echte flow-trails die hier aangegeven worden als Enduro routes. Deze trails zijn minder gepolijst dan de twee speciaal voor mountainbiken aangelegde flow-trails die we in Sölden reden. De trails hier zijn meer richting natuur trails.

We gingen vanochtend als eerste omhoog met de kabinelift Silvretta gevolgd door een stoeltjeslift, waarna we vanaf 2800 meter hoogte de eerste trail reden naar de Zwitserse kant, een mooie bochtige maar ook stenige trail. Net als de andere trails vandaag qua moeilijkheidsgraad en funfactor voor ons helemaal goed. Uitdagend, maar net te doen, dus perfect. Soms even voetje aan de grond of een paar meter lopen, maar het overgrote deel konden we lekker rijden, terwijl er weinig gemakkelijke stukken in zaten. Juist doordat er weinig gemakkelijke stukken in zaten was de funfactor zo hoog, bij elke korte pauze hadden we allemaal een grijns van oor tot oor op ons gezicht, of zoals onze Vlaamse medereiziger Wim maar bleef herhalen: ‘vet cool’. Het niveau binnen onze groep lag ook aardig dicht bij elkaar, op een meer ervaren freerider na, wat ons allemaal inspireerde om stapje voor stapje onze grenzen te verleggen. Christel en ik hadden allebei profijt van onze ervaringen opgedaan op de trail van afgelopen vrijdag. Behalve een keertje omkiepen in het gras zijn beiden niet gevallen.

We hebben lekker maar duur geluncht in Zwitserland en na de lunch zijn we naar de gaafste trail van de hele dag gereden, de Velill Trail. Deze stond oorspronkelijk niet op het programma voor de ‘groene’ groep wat ik erg jammer vond maar er was genoeg animo om deze te doen. De klim naar de plek toe waar wij aan de trail begonnen, het eerste extra lastige deel sloegen we over, was overigens nog schofterig steil, namelijk zo’n 20% over losse ‘schotter’ en ook nog eens op ca. 2500 meter hoogte wat het nog extra zwaar maakt. Ik heb toch nog een flink stuk kunnen rijden. De beloning kwam toen. Een ongelooflijk mooie trail, heel flowig naar beneden en met mooie drops, scherpe bochten en andere uitdagingen. En dat alles in een mooi hooggebergte decor, grotendeels boven de boomgrens.

Bij het Mittelstation van de Silvretta gondel namen Christel en Ebeline de lift omlaag om de middag af te sluiten met saunabezoek en zo nog wat extra rust te pakken. De rest nam de lift omhoog voor een laatste gave en heel uitdagende trail, inclusief een stukje van een kwartier of zo waar we de fietsen omhoog moesten duwen.

Ik heb de hele dag filmpjes gemaakt met de actioncam maar die helaas nog niet kunnen bekijken want ben hier laptoploos. Dat wordt leuk voor de napret.