Dag 36: naar Umbrië

77,2km – 4:53 zadeltijd – 680hm

Opmerking: dit is het verslag van dinsdag. Een dagje te laat vanwege gebrekkige WiFi, overigens de enige manco aan B&B la Serena. Vanochtend doet WiFi het weer goed.

Maandag hebben we vergeten de tussenstand van vijf weken fietsen door te geven. Dat was dus 2045 kilometer. Het wordt nog wat met dat fietsen van ons!

Francesco, de eigenaar van onze B&B in Monticchiello, bleek een fanatiek mountainbiker. Hij liet ons zijn ingepakte MTB zien die hij klaar had gemaakt voor de vlucht naar IJsland. Hij was daar al eerder geweest en had er toen met een auto rondgereden en nu dus met de mountainbike.

Meteen na het vertrek uit Monticchiello mochten we een kilometer steil dalen. Doorgaans betekent dit daarna weer stijgen en nu dus ook. Pfff. Zonder opwarmen gelijk een aantal kilometers gemeen stijgen. Soms steil, soms minder steil, soms heel steil. Maar weer door een uitzonderlijk mooi landschap. Volgens de auteur van de gids die we gebruiken noemden een aantal Belgen dit het mooiste weggetje van Toscane en mooi was het! Na veel stijgen, wat dalen en nog wat stijgen kwamen we in Montepulciano uit, bekend van de rode wijn. En dat was overal zichtbaar in de vorm van vele wijnproeverijen en winkeltje waar je wijn kunt kopen. Maar het stadje zelf is ook weer heel erg mooi. Mooi gelegen op een heuveltop en met een historisch centrum. We hadden gelukkig even de tijd om hier rond te lopen en vervolgens wat te lunchen voordat we verder gingen.

Na de lunch daalden we kilometers lang af naar het Val di Chiana waarna we eindelijk weer eens een serieus stuk (en vlak) fietspad kregen. Een mooi en onverhard fietspad op zijn Italiaans, de eerste paar kilometers waren zelfs gewoon een single track die vaak maar een paar bandbreedtes dik was. Het pad kwam langs een aantal fraaie meren. Helaas mislukte de foto van een kleine witte reiger. Hij vloog weg toen ik klaar was om hem wereldberoemd te maken. Na dit fietspad moesten we weer aan de bak. Het was klimmen geblazen om over een heuvelrug te geraken die ons scheidde van het Trasimeno meer. Helaas was de weg langs het Trasimeno meer wat te druk naar onze smaak en daarnaast nog eens zeer slecht asfalt. Er was een schitterend picknickplekje bovenaan de enige klim van dit stukje. We hadden daar echter niet op gerekend dus een halve kilometer eerder op een  minder mooi plekjes onze kersen en koekjes verorberd. Volgens de routegids zou er nog een klein stukje fietspad volgen voordat we van het meer af zouden draaien maar dat bleek erg optimistisch. We reden wel nog een stukje over een soort van geitenpaadje met een enorm steile gravelklim om weer terug op de weg te komen.

Na het meer was het nog maar 10 kilometer om bij onze B&B, la Serena, in Castiglione della Valle, te komen. Deze B&B van Britse eigenaars (en toeval of niet, la Serena is ook de naam van mijn favoriete restaurant in Southend-on-Sea) had ik vanochtend telefonisch gereserveerd. Toen ik vroeg of er een eetgelegenheid in de buurt was, bleek dat niet het geval te zijn (althans niet op fietsafstand). De eigenaresse stelde toen voor dat zij ons mee zou nemen naar een visrestaurant aan het Trasimeno meer waar zij zelf met familie, die ook in de B&B verbleven, zouden gaan eten. Zo gezegd, zo gedaan! Heel aardig en super praktisch. En natuurlijk was het eten weer lekker, met wederom een mooie zonsondergang (maar niet van het kaliber van gisteren). Voordat we gingen eten had Christel nog net voldoende tijd om even in het zwembad te plonzen en konden we ook nog even kennismaken met de huishond Mina, volgens de eigenaresse een echte ’tart’, zo aanhankelijk als ze was.

Woensdag fietsen we naar Spoleto waar we donderdag Liesbeth c.s. gaan ontmoeten die daar naartoe rijden met een huurauto vanaf Rome, waar ze een week op vakantie zijn. Zin in!