Omdat er voor vandaag niet al te best weer was voorspeld hebben we de wekker maar eens een uurtje later gezet en zijn we heel rustig opgestaan. Toen we wakker werden was het aan het sneeuwen en we hebben het de hele dag niet anders gezien. En nu, terwijl we dit schrijven, sneeuwt het nog steeds stevig door. Maar als het sneeuwt kun je nog altijd langlaufen. Zegt men. En de chauffeur van de hotel shuttle vertelde er ook bij dat dat dan romantisch is. Nou ja, het is maar wat je ervan wilt maken.
Bovenop de Seiser Alm sneeuwde het nog harder en woei het ook nog eens flink. Dit zorgde ervoor dat er van geprepareerde loipes weinig tot niets overbleef. En dan was de sneeuw ook nog eens echte plaksneeuw die aan de ski’s blijft kleven wat een enorm remmende werking heeft. Op hellingen van meer dan 5 procent naar beneden waar we gisteren heerlijk konden glijden, moesten we nu nog werken om vooruit te komen. Daardoor slechts 4,5km gedaan tot de lunch en waren we al flink moe. Het voelde meer als wandelen met latten aan de voeten dan als langlaufen. Daarom besloten om na de lunch nog maar een klein stukje verder te langlaufen om daarna de bus naar Ortisei te nemen. Het stukje route na de pauze had als voordeel dat die per saldo 50m omlaag ging en dat we, wonder boven wonder, weer wat konden glijden, mogelijk geholpen door wind in de rug. En het was landschappelijk nog een stuk leuker ook. We kwamen daardoor toch nog verrassend snel bij het eindpunt in Compatsch. Daar de gondel naar Seis am Schlern genomen. En daar konden we gelukkig, in tegenstelling tot andere berichten die we bij navraag verkregen hadden, een rechtstreeks bus naar Ortisei nemen. Een half uurtje wachten hadden we hier wel voor over. Die tijd konden we aangenomen doorbrengen in een lekker warme sportzaak bij de lift.
De bus zou er een half uur over doen, maar dat is dat dan wel gebaseerd op betere omstandigheden. De route die de bus nam was landschappelijk heel erg fraai over een bochtige en soms steile bergweg. En dat in combinatie met de vele sneeuw op de weg en het onnavolgbare besluit van de buschauffeur om geen sneeuwkettingen te gebruiken, zorgde ervoor dat de ABS overuren moest maken en dat de chauffeur slechts stapvoets door een heleboel bochten kon gaan. Na een spannende busrit arriveerden we 20 minuten later dan gepland in Ortisei waar de chauffeur na kritiek van collega chauffeurs toch maar sneeuwkettingen ging monteren. Wij werden gelukkig snel opgehaald door de hotel shuttle.
Na de “ontberingen” van overdag smaakten de warme (echte gesmolten) choco (voor mij met Kalua) en het overheerlijke diner ’s avonds extra goed.
Christel ploetert verder
Zo grijs keek het vandaag
Ploeteren in de sneeuw
Gek gezicht - paarden in de sneeuw
