Vanochtend was het even puzzelen welke tochten er gereden zouden worden. Wij wilden eigenlijk met de ‘Easy’-Gruppe mee, omdat gisteren best wel zwaar was, maar begonnen toch te twijfelen toen bleek dat gids Johannes met de gevorderden groep ook geen al te zware tocht ging doen (zo’n 30km met 1000hm werd ons beloofd). Dus toch maar met die groep meegegaan, ook al omdat de gezellige Duitsers van gisteren ook weer meegingen.

Het klimwerk was aardig verdeeld tussen ochtend en middag. In de ochtend eerst een paar kilometer inrijden langs het riviertje op om vervolgens eerst over asfalt en vervolgens door het bos over ‘schotter’ gelijkmatig maar niet te steil te klimmen. Op een bepaald punt koos Johannes voor een downhill door de weide om er halverwege achter te komen dat hij eigenlijk een andere route had willen nemen. Toch maar de lastige (ik moest aardig stukje lopen, Christel kon wat meer rijden) downhill afgemaakt om vervolgens op een mooie en technisch uitdagend, want steile stukken met flinke stenen en gladde stukken, pad uit te komen. Heerlijke uitdaging, maar op een paar meter na kon ik alles rijden; Christel moest iets meer lopen. Op het einde van het ochtend klimwerk moest de gids nog zijn fietsenmaker-skills tonen en het versnellingsapparaat van één van de deelnemers repareren omdat haar ketting er continu vanaf vloog. Hierna waren het nog een aantal gemakkelijke kilometers door een schilderachtig dal vol koeien tot aan onze pauzeplek in het minuscule Schönenbach.

Lunch bestond uit een grote pot Käsknöpfle. Lekker maar ook aan de zware kant. Toen het eten op was ontstond de nodige discussie over hoe we de tocht zouden afmaken. Er waren twee hoofdalternatieven, eentje over de berg in een zo goed als rechte lijn terug naar Au met nog 400 hoogtemeters of eentje met meer kilometers maar ongeveer 200 hoogtemeters. Mijn vraag welke route het mooiste was leidde uiteindelijk tot de keuze van de rechtstreekse route. Die 400 hoogtemeters aan één stuk werden beloond met een mooi uitzicht en een gave afdaling, deels over ‘schotter’ en deels over asfalt. De gids wist het ook nog met een kort stuk vette trail (niet te moeilijk, niet te gemakkelijk) te combineren. Tijdens de afdaling reed de gids ineens het weiland in en wenkte ons om een schuurtje in te bekijken. Dat bleek een liefdesnestje van hooi. Erg geschikt voor een groepsfoto.

Na bijna 30km en 1000 hoogtemeters waren we weer bij het hotel. Tijd voor een Irish Coffee en het nagrappen over de dag met de Duitse bikers. Opvallend overigens dat we deze twee dagen in een groep van 5 mannen en 5 vrouwen hebben gereden (inclusief gids). Ongekend!


1 reactie

RiAnt · 2015/09/22 op 22:07

Gelukkig hebben jullie zo te zien ander weer, hier regend het pijpenstelen. Gr

Gesloten voor reacties.