Molenhoeks Makkie 2014

Na de halve marathon van afgelopen zondag stond vandaag de 10 kilometer van onze eigen Molenhoeks Makkie op de agenda. Waarom onze eigen? Omdat Aia Software hoofdsponsor is. Daarom gisteren ook nog even geholpen met het opzetten van de tent en het ophangen van de vele Aia spandoeken. Gisterenavond een lekkere pastaschotel met makreel genuttigd om de tank helemaal te vullen voor vandaag.

Als je op internet zo het een en ander leest over herstellen van een halve marathon, dan kom je nergens iets tegen als “je zou kunnen overwegen een week later een 10km race te lopen”. Nee, je komt dingen tegen als “twee tot drie weken rust nemen met alleen wat herstelloopjes” of “doe een rustige herstelloop een week na de halve marathon”. Over het algemeen herstellen zowel Christel als ik snel, dus waren we positief gestemd dat we ons resultaat van vorig jaar (1:01:51 voor mij en 1:01:21 voor Christel) misschien toch nog zouden kunnen verbeteren. We namen ons voor om gewoon te kijken hoe het zou gaan en gedurende de race te bekijken of we zouden gaan voor een rustige herstelloop of voor “knallen”. Ieder voor zich natuurlijk.

Het was vanochtend heel erg mooi weer en mogelijk zelfs een paar graden te warm voor een echt goede prestatie. Zoals gewoonlijk zijn we op de fiets naar Paul Dirven gegaan waar het steeds grotere Aia team zich elk jaar verzamelt. Tijd om het nummer op te spelden, chip aan de veters te rijgen en nog even wat te drinken. Tenslotte rustig met Marjolein en Maike naar de start geslenterd. Mooi op tijd zodat ik nog even warm kon lopen samen met buurman Michel en collega Mark. Mark en ik wilden sowieso samen starten, want we hadden allebei als doel om onder het uur te lopen (als het voor mij geen herstelloop zou worden) maar Michel ging voor een tijd in de buurt van de 45 minuten dus wilde verder naar voren starten. Ook Christel had nog even tijd om op te warmen. De zon hielp natuurlijk ook bij het opwarmen en zorgde er in ieder geval voor dat we niet meer afkoelden in het startvak. In dat startvak, <60 minuten, kwam ik oud-collega Natasja nog tegen. Christel besloot om met Rene te starten (die iets verder naar achteren in hetzelfde vak stond) en ik dus met Mark.

Het eerste stuk tot ongeveer bij station Molenhoek-Mook ben ik inderdaad met Mark opgelopen. Mark gaf al aan dat als ik wilde versnellen ik dat gewoon moest doen. En ongeveer ter hoogte van het station heb ik dat ook gedaan. Niet te veel maar toch lekker doorgelopen. Bij de verzinkerij stonden mijn schoonmoeder en oom Ab en tante Maria ons aan te moedigen en, zoals je kunt zien, te fotograferen. Ik zag ze gelukkig op tijd zodat ik direct langs hun kon lopen en nog even kon high-fiven met Ab. De tijd voor mijn eerste kilometer bleek 5:32, wat voor mij een hele snelle start betekent. Misschien wel te snel, maar het voelde heel goed en mij hartslag was nog niet al te hoog (160). Kilometer 2 tot en met 5 zijn met voorsprong de zwaarste kilometers vanwege de klimmetjes, afdalingen, wortel- en zandpaden. Die heb ik dan ook iets rustiger aan gedaan, met aanvankelijk snelheden ruim boven de 6 minuten per km en daarna iets versneld tot net boven de 6 minuten per km. Mijn hartslag liep wel op, maar niet eens dramatisch. Hier voelde ik ook dat een verbetering van vorig jaar realistisch was en dat ik dus kon “knallen”. Na de zandklim, die ik beter verteerde dan vorig jaar, heb ik even een winegum genomen om de suikers aan te vullen en vervolgens heb ik aardig kunnen versnellen met als resultaat drie kilometers die ruim onder de 6 minuten per kilometer gingen. Kilometer 9, het stuk onder het jachtslot, is nog een hele lastige met een paar lastige afdalingen met veel wortels en ongelijke stukken en één hele vervelende klim. Deze steile en smalle klim verteerde ik ook al weer erg goed zodat ik tegen het einde van die klim nog wat mensen kon inhalen. Heel anders dan vorig jaar. Desalniettemin zorgde dit lastige stuk ervoor dat deze kilometer nog even boven de 6 minuten ging. Maar na het klimwerk, terug op het asfalt, kon ik nogmaals fors versnellen richting finish. Die laatste kilometer ging zelfs met een snelheid van rond de 5 minuten per kilometer. Zeker de laatste honderden meters gingen erg vlot. Dat lag ongetwijfeld ook aan de vele aanmoedigingen van bekenden langs de kant van de weg. Mijn schoonmoeder, Ab en Maria stonden aan het begin van de finishstraat (vandaar de foto’s) en verderop stonden verschillende groepjes collega’s en mijn buren. Buurman Michel was namelijk al lang gefinisht, in 44:38, waarmee hij het Aia record, zover ik het kan overzien, pakte.

Toen ik na de finish op mijn telefoon keek hoe lang ik er over gedaan had, kon ik mijn ogen niet geloven, 58 minuten en nog wat! De officiële eindtijd bleek 58:22, dus bijna 3,5 minuut sneller dan vorig jaar en ruim mijn streven gehaald! Wat een lekker gevoel! En misschien nog mooier: nergens pijn, slechts beperkte vermoeidheid maar wel een heel groot gevoel van tevredenheid. Christel kwam een paar minuten na mij over de finish maar was aanvankelijk minder tevreden. Zij had de race toch wat meer als herstelloop gelopen, ook al omdat ze nog spierpijn had van een wat al te enthousiaste looptraining op vrijdag en dacht een stuk langzamer dan vorig jaar gelopen te hebben. Maar nadat Emile haar had uitgelegd hoe ze de gelopen tijd kon terugzoeken op haar TomTom Runner veranderde dat gevoel in tevredenheid, ze was namelijk toch sneller dan vorig jaar! Ze deed er vandaag 1:00:45 over, 36 seconden sneller dan vorig jaar. En dat voor een herstelloop!

En nu op naar de Zevenheuvelen Loop over 4 weken. Beide gaan we voor verbetering van onze tijd van vorig jaar. Ik wil binnen de 1:30:00 eindigen, liefst ergens in de buurt van de 1:25:00. Christel had vorig jaar een voortreffelijke 7HL gerend en het zal dus best nog wel uitdagend zijn om dat te verbeteren.