Halve Marathon Eindhoven 2014

Eindelijk! Zondag was het dan zover. Na 40 hardlooptrainingen, in het totaal 38 uur en 380km sinds eind juni, mochten we eindelijk los op de halve Marathon van Eindhoven. Op mijn nieuwe hardloopschoenen die ik vorig weekend kocht bij Run2Day Nijmegen en waar men mij meteen maar het advies gaf om de wedstrijd vooral niet op de oude schoenen te lopen. Dus. Werd me meteen duidelijk waar die kleine ongemakken (pijnlijke kuit, blaren, vaker last van mijn knieën) van de laatste weken vandaan kwamen.

Vooraf hadden we geregeld dat Nicole onze persoonlijk verzorgster zou zijn en dat we Helmond Brandevoort als uitvalsbasis zouden gebruiken. We, dat zijn Christel, Jeroen Huinink en ik. Christel en ik hebben bijna alles samen getraind en Jeroen, die de lat veel hoger had liggen, had zijn eigen schema gevolgd.

Enfin, zondagochtend verzameld bij Joris en Nicole in Helmond om rustig de tijd te hebben voor het opspelden van de nummers, die Nicole op zaterdag al had opgehaald, en voor het reisje naar Eindhoven met de trein. Daar aangekomen eerst nog even gekeken of we Christel’s VGZ collega’s konden vinden bij het Beursgebouw maar nadat dat niet lukte zijn we naar de start gelopen. Die was niet moeilijk te vinden, gewoon de kudde hardlopers volgen. Het was heel aangenaam weer met een zonnetje en temperaturen zo rond de 17 graden. Bepaald niet vervelend om nog even te moeten wachten dus. Wel vervelend natuurlijk waren de wachttijden bij de mobiele toiletten, maar volgens mij is het een soort van natuurwet dat bij dit type evenementen de wachtrij constant is, hoeveel toiletten je er ook neerzet. Maar dan konden we ons eindelijk toch opstellen na alle overbodige kleding afgegeven te hebben aan Nicole. Wij stonden in het op één na laatste vak, op basis van een gehoopte eindtijd van 2:05, terwijl Jeroen een flink stuk voor ons stond op basis van zijn verwachting van 1:50. En dan: go!

Ondanks de 8500 deelnemers verliep de start erg snel. Na 6 minuten waren we al ‘door’, heel veel sneller dan bijvoorbeeld de 7HL. De eerste kilometers liepen Christel en ik netjes samen, elkaar een beetje in toom houdende om niet te rap van start te gaan. Na 3 à 4 km schoot mijn contactlens ineens verkeerd bij het wegvegen van wat zweet. Erg vervelend. De oplossing was even wegduiken achter een auto om de spiegel te gebruiken om mijn lens weer goed te krijgen. Dat lukte gelukkig meteen waarna een kort sprintje me weer naast Christel bracht. Gezamenlijk passeerden we zo na 30:36 de 5km. Al snel hierna gaf Christel aan dat ik maar mijn eigen tempo moest kiezen omdat zij doorhad dat ik sneller kon. Ongeveer ter hoogte van waar wij neef Nard zagen begon ik wat uit te lopen op Christel en liepen we dientengevolge niet meer samen.

Ik raakte in een lekkere flow waarbij ik een tamelijk constant tempo en met een rustig oplopende hartslag de volgende 10km liep. Tussendoor een paar keer een bekertje met water of Isostar en een stukje sinaasappel genomen bij een verzorgingspost, maar steeds zonder echt te stoppen of te lopen. De 10 kilometer passeerde ik in 59.49 en de 15 in 1:28.45. Ik had al snel door dat hiermee met een beetje doorzetten 2:05 haalbaar zou moeten zijn maar veel sneller ook niet. Christel kwam door in 1:00.26 respectievelijk 1:30.41, een heel gelijkmatig tempo dus, ondanks dat ze rond de 14e km het begin van kramp in haar voet voelde wat toen gelukkig niet doorzette.

Ergens tussen de 15e en 16e kilometer besloot ik nog een ietsiepietsie te versnellen wat ik tot en met kilometer 19 ook volhield. Hierna was het beste er wel van af en liep mijn snelheid terug tot 10km/h en zelfs nog wat langzamer. Totdat ik Job, Liesbeth en de kinderen op 500m voor de finish zag staan. Hun hartstochtelijke aanmoedigingen gaven wat energie voor een korte eindsprint waarin ik nog een paar mensen kon inhalen om uiteindelijk in 2:04.23 te finishen, netjes binnen de beoogde 2:05. Het zwaarste moment was vlak na de finish waar het gelijk stilstond. Als ik daar niet snel een winegum (mijn geheime bron van energie) genomen had was ik misschien wel flauwgevallen. Behalve dat momentje heb ik eigenlijk nergens last van gehad. Niet van mijn kuiten, niet van mijn knieën. Wel een begin van wat blaartjes maar ook dat zonder erg.

Christel kreeg helaas ronde km 19 echt last van kramp in de voet waardoor ze even moest wandelen, maar ook zij kreeg door de aanmoedigingen van Liesbeth c.s. en het over het trottoir meerennen van Anna nieuwe energie. Haar eindtijd was 2:07.18 waarmee ze toch wel akelig precies 10 km/h rende.

Na de eindstreep stonden Nicole en Jeroen, die in een fantastische 1:47 en nog wat was gefinished, ons op te wachten. Na wat te drinken (Isostar, water, chocolademelk) en wat te eten (banaan) voelden we ons als snel weer een beetje normaal. Even snel droge en warme kleren aangetrokken en terug naar Helmond. Daar had de familie van Christel zich verzameld en stond de soep al klaar. Lekker om de zouten weer wat aan te vullen. Na een lekkere douche was er nog Lasagne. Helemaal aangesterkt konden we op tijd naar huis.

De halve marathon was een belevenis. We hebben beiden genoten van dit mooie evenement al heb ik geen idee of het een mooi parcours is of niet. En … ik denk niet dat dit mijn laatste halve marathon was en ook Christel sluit nog niets uit. Nou ja, een hele marathon zal er wel nooit inzitten. Dat zou betekenen dat we voor een lange periode eigenlijk vol voor het hardlopen zouden moeten kiezen en daarvoor vinden we mountainbiken te leuk.

Nu een week rust nemen om dan aanstaande zondag te knallen op Molenhoeks Makkie. Daar staan we ingeschreven voor de 10km. Geen idee hoe we dat gaan beleven. Normaal gesproken herstellen we snel en anders dan wat stevige spierpijn heb ik nergens last van. We gaan het meemaken!