Even de grens over – mooie trails

Vandaag weer een tocht met gids Monika. Gisteren werd al aangekondigd wat we gingen doen dus we wisten dat ons dik 50km met meer als 1000hm te wachten stond en ook dat we op een paar stukjes moesten ‘schieben’ en ’tragen’. We vertrokken vroeg om de wandelaars niet te veel dwars te zitten.

Het begin van de tocht vandaag ging in de omgekeerde richting van het einde gisteren. D.w.z. over asfalt stevig omhoog naar Sonnberg en verder naar Heutal. Bepaald niet vervelend om dit stuk een tweede keer te rijden. Het zag er nog allemaal mooier uit door de ochtendzon en doordat we met max. 8km/h omhoog fietsten ipv met 40-50km/h omlaag. Bij Heutal volgde het eerste stukje trail langs een beek op tot een eerste mooie waterval (geen foto van geplaatst) en verder naar de Staubfall waterval, precies op de grens van Oostenrijk en Duitsland. Een stukje voor deze waterval en een groter stuk na deze waterval was het ‘schieben’ en ’tragen’ geblazen. Vanwege het smalle pad, de vele traptreden, de wandelaars en de zeer ongelijke stukken. De waterval lag prachtig en het pad liep er onder door zoals op de foto te zien valt. Na de waterval volgde (in Duitsland dus) een stuk zeer lastige trail. Delen waren voor ons te rijden maar we moesten ook vaak stukjes (of stukken, Christel en ik zijn niet dezelfde mening toegedaan) ‘schieben’. Uiteindelijk werd het pad breder en konden we kilometers achter elkaar licht dalend Duitsland in rijden.

Na deze afdaling en een korte energiereep/banaan pauze begon de klim die ons uiteindelijk naar de Reiteralm zou brengen. Eerst heel licht en aangenaam klimmen en vervolgens steil en zelfs ‘knackig’ steil (waarvan je volgens Monika een ‘knackige’ kont zou krijgen; geen idee wat ze daarmee bedoelt maar volgens mij wil ik er wel zo één) omhoog. Na een aangename lunch, buiten in het zonnetje met mooi uitzicht, op de Reiteralm, kon de afdaling beginnen. Een stukje schotterweg gevolgd door een hele mooie trail die ook voor ons goed te rijden was. Een tijdje na deze trail volgde weer een trail die de welluidende naam Kalorienweg draagt. We weten ondertussen waarom. Maar ook deze had weer een hoge fun factor. Iets later volgende nog één keer een trail langs de Weissenbach. Ook weer leuk. Daarna heerlijk uitfietsen naar Unken waar we nog even bij de fietsmaker langs zijn gegaan vanwege een licht lekkende voorvork van Christel’s fiets. Morgen wordt dat, als het goed is, verholpen.

Het avondeten was heerlijk: eendenborst met Rotkraut. Echt de lekkerste rode kool die we ooit aten. We hebben het recept (of beter gezegde de ingrediënten) opgeschreven. Nu maar eens experimenteren of we hem ook zo goed krijgen. Na het eten hebben we nog genoten van een glaasje Holunderlikör. Lekker!

Morgen rustdag. Het wordt slecht weer (daarna weer goed overigens) en dus gaan we even iets anders doen.