Yep. De artsen hebben gesproken: morgenvroeg wordt Christel uit het ziekenhuis ontslagen! Dat zitten we nu met lekkere Kuchen te vieren.
Het scheelde niet veel of Christel was zelf niet op de hoogte geweest van hun besluit. Dat zit zo. Vanochtend zei de zaalarts op zijn ronde dat hij vanmiddag met de hoofdarts terug zou komen om met Christel de situatie te bespreken. Bij navraag bleek dat hij ongeveer tussen 14:00 en 15:00. Om 15:30 had Christel nog niemand gezien en bedacht dan zoek ik de arts zelf wel. Die bleek bij zusterspost te zitten en zei dat hij de hoofdarts nog moest spreken en hooguit 16:00 iets zou weten. Enfin. Om 16:30 ging Christel nog maar eens naar de verplegingspost om zelf dan maar weer bij de arts navraag te doen. Die was er niet. Twee verplegenden aan wie Christel het vroeg wisten van niets maar een derde verpleger ving haar vraag toevallig op en meldde: je kunt morgen naar huis. Lessons learned: ga altijd zelf achter informatie aan. De gewenste informatie is er doorgaans wel maar ze doen hun best om het voor je te verzwijgen. De taalbarriere lijkt daarin slechts een marginale rol te spelen.
Een andere frustratie, het infuus, was al eerder in de middag verwijderd en vervangen door tabletten. Wel zo comfortabel en weer een reden minder om in het ziekenhuis te blijven. Overigens had Christel de anti biotica tablet ontvangen en weer zonder uitleg. Weer navragen dus.
Het is weliswaar geen wetenschappelijk verantwoord onderzoek maar wij durven de stelling aan dat verblijf in het ziekenhuis niet zorgt voor spoedige genezing! Daarvoor is het te frustrerend.
