Slotrit Vercors

Snif. Vandaag alweer de laatst dag van onze vakantie in de Vercors.

Het ontbijt was wederom erg gezellig en we hebben elk weer wat andere jammetjes geproefd. Inmiddels hebben we ook weer wat bijgeleerd, met dank aan Leny, namelijk dat Pissenlit (Löwenzahn) simpelweg Paardenbloem is. En Christel nog vertellen aan het ontbijt dat Pissenlit weinig voorkomt in Nederland!!! De B&B verkocht overigens ook een aantal verschillende soorten jam, thee en allerlei dranken. We hebben één potje rabarber-aardbei jam gekocht en een zak Verveine (ijzerkruid) thee. Paste nog wel in onze fietstassen. En nog wel meer ook want aan het einde van de rit zijn we nog doorgefietst naar de LeClerc om alvast wat Franse lekkernijen in te slaan. Morgen gaan we nog wel een keer terug voor de verse spullen (kaas en spullen voor de picknick die we op de terugweg willen doen). Als je door zo’n LeClerc loopt (en dat moet je beslist een keer doen) merk je pas hoe een supermarkt kan zijn. Wat een keus! In vis, vlees, groente, wijn, brood, patisserie en non-food. Ik vrees het ergste voor de kleine speciaalzaken mochten de Nederlandse grootgrutters ontdekken hoe hun Franse collega’s het aanpakken.

Het was vandaag gewoon droog  maar verder werkte het weer niet heel erg mee. Het was wat grijs en bovenal was het erg koud. Tijdens het ontbijt gaf de thermometer 5 graden aan en veeleisend daar niet bijgekomen toen we vertrokken. Hierdoor konden we minder dan anders genieten van een afdaling van 10km die volgde op de mooie beklimming van de Col des Limouches die we van een andere kant beklommen dan gisteren. Handschoenen met lange vingers moeten voortaan toch echt altijd mee. Door de rijwind, met 40 km/h, en het veelvuldig moeten vasthouden van de metalen remhendels, werden onze handen al snel ijsklompen. De gevoelstemperatuur op de lange afdaling lag sowieso onder het vriespunt. Overigens was de afdaling, ondanks de wat heiige vergezichten, wel heel mooi.

Op het eind van de afdaling mochten we na het dorpje Peyrus gelukkig weer wat klimmen. Dat hielp al een klein beetje bij het opwarmen maar de echte redding kwam in de vorm van een restaurantje in Saint-Vincent-de-la-Commanderie waar we neerstreken voor lunch. Een warme thee was het eerste wat we namen en vervolgens gelijk maar het menu du jour, alhoewel we het toetje gedeeld hebben. Bij het hoofdgerecht zat een soort van Franse rookworst, erg lekker overigens, die prima paste bij het kille weer. Om af te ronden namen we nog een kopje koffie, waarbij Christel zich niet realiseerde dat ze een klein kopje sterke koffie (nog net geen espresso) zonder melk zou krijgen. Veel suiker bood de oplossing. Overigens kan ik wel van zo’n sterk kopje koffie genieten. Voor Christel wordt het de volgende keer weer gewoon café-au-lait.

De route ging verder direct aan de voet van de Vercors. Dit was nog een verrassend mooi stuk route, vooral het stukje direct voor Barbières dat onder een rotsklif aan het uiteinde van een kloof ligt. Uiteindelijk daalden we af naar de rivier de Isère om aan te sluiten op de fietsroute terug naar St.-Paul-lès-Romans. Dit stukje was een paar kilometer gelijk aan de route van zondag. Voor we bij St.Paul waren weken we af om via een best aardige route naar de LeClerc te rijden.

En vanavond sloten we dan echt af met een lekker en gezellig etentje bij B&B Lagrenette samen met de eigenaars Marc en Beatrice. Converseren in het Frans is niet gemakkelijk voor ons maar ook weer niet onmogelijk. Vaker naar Frankrijk gaan helpt vast!